Budynek z żalu zrobiony
Fundament na smutku oparty
Okna zamknięte tęsknotą
Drzwi nieszczęściem podparte

Ogród szarym płaszczem okryty
Radość wśród suchych kwiatów skrępowana liną
Bezwzględności bluszcz zabrał im wszystko
Ziemia złych myśli bezkresną pustynią

Obok rzeka głęboka ze złości
Nurt przeznaczeniem płynie
Brzeg niepewnością obrósł
Szczęście w głębokiej toni znów ginie

Nie ma Cię, ani w smutnym domu, ani w jego posępnych ogrodach
I z niepokojem wypowiadam te trudne słowa:
Boję się, że nigdy tu nie zamieszkasz
I na zawsze miłość do Ciebie będę musiał schować