O Janku..

Brudna ręka w dziurawej kieszeni.
Dokucza boleśnie popękany paznokieć.
Nigdy nie przestał wędrować – uciekać.
Torba przewieszona przez grzbiet,
zapach pozostawiło piwo.
Nie pamięta kiedy przestał pracować,
to było tak dawno.
Janek wędrowniczek.
Przemierza wyboiste bezdroża żywota.
W głowie pełno wiatru,
zawsze pusto w torbie.
Głodne spojrzenie w oczach.
Praca – małe piwko,
może kiedyś dostanie.
Teraz idzie dalej,
tak leczy pęknięte serce..