brak mi słów
zjadła je melancholia
wyskrobując
kawałeczkiem
po kawałeczku
z zakątków
mej duszy
strasznych
i starych zakamarków
mieszczących
poetyczne biblioteki
sztucznej inteligencji
tworzacej własne tomy
pięknymi więc oczyma
pełnymi jesieni
samo spojrzenie
składam
Życiu w podzięce