boję się...
jeśli już nie przyjdziesz
co wtedy zrobię
z sobą całą
i twoją połową
skąd będę czerpać myśli
gdzie będą cumowały?
cisza zalega już nie tylko
po kątach
zadomowiła się na łóżku i fotelach
jak obrus na stole
zwisa nieruchomo
leży w oknie
zwłaszcza na parapecie...
wciąż z nią walczę
rozbrajam żartami
jak kolejny granat
wciąż ręce mam całe
lecz puste
jak suche źródło
moje oczy...
17.05.2023, 00.02
5 June 2023, 10:41
Monia,
w lęku jest spadanie,
jest też siła,
by wzlecieć tam,
gdzie już tylko nadzieja...Piękny wiersz :)
18 May 2023, 20:20
19 May 2023, 09:24
tak, to fajne
nie widziałem jeszcze takiego porównania
19 May 2023, 17:50
Ach... pozwolę się nie zgodzić.
To okrutnie niefajne...
Pozdrawiam wieczornie:)
17 May 2023, 21:41
Przyjdę, a wtedy...
gdy oczy napełnię sobą :)Pozdrawiam Autorkę :)
Dobry wiersz.17 May 2023, 22:22
Dziękuję.
17 May 2023, 07:58
Moniczko, piękny wiersz. Stanęłam po drugiej stronie parapetu zaglądając do środka Twojej historii.
17 May 2023, 08:34
Dziękuję. Do mnie tak można zaglądać (kawa wtedy z marszu), dosłownie również, brak ogrodzenia:).
Wiesz, gdy byłam w podstawówce koleżanka opowiedziała żart: "gołąb siada na oknie, a zwłaszcza na parapecie" - za trzecim chyba razem dopiero złapałam;). Ale na tyle skutecznie, że ten żart został ze mną. Teraz nawet wkręcił się w wiersz...
Dobrego dnia:).
Jak myślisz, przyjdzie jeszcze?
