a gdyby tak zamknąć oczy
wyostrzone zmysły poczuć
nie słyszeć nie wąhać
tylko zrozumieć
jaką stworzyłaś harmonie
o matulo Naturo
jak na ironię losu
mało cię pamiętam
dźwięk twojego głosu obecności
wszak nas zalewa
my tylko gośćmi
prości
jeszcze nie godni cię ujrzeć

rozglądam się by zatrzymać choć w pamięci
obraz z lotu ptaka
szybuje duchem nad krańcami tego świata
po oceanicznych głębinach
poszukuje nieznanego
wchodze w ziemie
otworem rowu mariańskiego
serce tam tętni
magmą spowite
to co najcenniejsze
niechaj będzie ukryte
ale nam wolno
dostrzegać piękno
choćby widziane w glinianej płycie