Gdy denerwują mnie ludzie, to dla uspokojenia często sięgam po książki o zwierzętach. Jeśli w ich świecie w ogóle są jacyś politycy, to na pewno nie są aż takimi durniami. Nawet wśród gnid.

Polityka to wielka sztuka, trzeba ludzi przekonać, że muszą płacić za to, że się ich okrada.

Paradoks życia publicznego: zły polityk pokazywany jest częściej w mediach niż wybitny artysta.

Politycy wszędzie są tacy sami. Obiecują zbudować most nawet tam, gdzie nie ma rzeki.

W polityce bowiem koncept ów prostaczy,
Że sprawa jest słuszna, niezbyt wiele znaczy.

Jednym z największych błędów jest sądzenie programów politycznych i rządowych na podstawie ich zamiarów, a nie rezultatów.

Ale tam, na miejscu, zupełnie szczerze drażni przeciętnego Polaka Ludzkie Przeznaczenie ubrane w stroje od Diora, omijające gładko z pomocą zdobyczy techniki wszelkie trudy dnia powszedniego i nieświadome prawdziwej zdobyczy ludzkości, która jest co najmniej od 200 lat polska zdolność lekceważenia sztucznie wymyślonych przez cywilizację zasad życia i zdolność przystosowania się do wszystkich zmian, które narzuca rozpędzona historia i niesforna geografia polityczna.

Kiedy religia i polityka jadą na tym samym wozie, ci, co powożą, wierzą, że nic nie może im stanąć na drodze. Zaczynają pędzić na łeb na szyję... i nie pamiętają, że pędzącemu na oślep człowiekowi ukazuje się przepaść, kiedy już jest za późno.

Typowy polityk: mężczyzna po przejściach - z partii do partii.

Politykowi dobrze robi przypomnienie sobie, jak wygląda praca fizyczna.

Polityk musi mieć grubszą skórę i świadomość, że ludzie mają z reguły jak najgorsze wyobrażenia o politykach.