Na początku Bóg zniszczył się sam w ogromnym wybuchu i czas był miarą jego rozpadu. Wszyscy jesteśmy kawałkami boskiego ciała, które wciąż umierają, jak wszystko wokół. Naszym zbawieniem jest nieistnienie.

[...] próbowałem tłumaczyć rodzicom, że życie to taki dziwny prezent. Na początku się je przecenia: sądzi się, że dostało się życie wieczne. Potem się go nie docenia, uważa się, że jest do chrzanu, za krótkie, chciałoby się niemal je odrzucić. W końcu kojarzy się, że to nie był prezent, ale jedynie pożyczka. I próbuje się na nie zasłużyć.

Droga wybiega zawsze w przód,
spod progu, gdzie początek ma.
Odeszła już daleko tak.
Podążać za nią ile sił
muszą ochocze stopy me,
aż dojdzie na rozległy trakt,
gdzie celów wiele splata się.
A stamtąd kędy? Nie wiem, nie.

Głupstwo całe życie, którego początku nie pamiętamy a końca nie znamy.

Gdy człowiek na początku jest pewny, kończy na wątpliwości, a gdy zaczyna od wątpliwości, kończy na pewności.

Kiedy zaglądasz do jaskini, z początku widzisz bardzo niewiele. Ale kiedy przyzwyczajasz się do ciemności, widzisz coraz więcej. A jeśli odważysz się zostać tam wystarczająco długo, w końcu zobaczysz wszystko.

W początkach uwięzienia najcięższe było to, że miałem myśli wolnego człowieka.

Początek miłości to czas udawania, że wszystko, co ludzkie, jest nam obce.

Zarys kamienia jest okrągły, nie ma ani końca, ani początku. Podobnie moc kamienia jest nieskończona. Kamień jest doskonały w swoim rodzaju, bo jest wytworem natury, a nie został ukształtowany przez żadne sztuczne siły.

Życie jest serią początków, nie łańcuchem zakończeń - dlatego jest takie piękne.

Przeszłość to nic innego jak początek początku i wszystko co jest i było, stanowi tylko brzask świtania.

Zaraz na początku życia ktoś powiniem nam powiedzieć, że umieramy. Może wtedy żylibyśmy pełnią życia w każdej minucie każdego dnia. Działaj! Kiedy poczujesz, że chcesz coś zrobić, zrób to od razu, teraz! Dni, które przyjdą, są policzone.

Co to za życie, którego początku nie pamiętamy, a końca nie znamy.