Wyszedłem z domu, zamierzając wstąpić do jakiegoś kościoła. Przeszedłem obok Notre-Dame, ale jednak nie miałem ochoty wejść do środka. Idę więc dalej, w jakimś zupełnym odrętwieniu, i nagle spostrzegam afisz filmu pornograficznego. Wchodzę do kina pełnego cudzoziemskich robotników. Film był żałosny, zupełnie obrzydliwy, ale w mojej rozpaczy tego właśnie było mi trzeba. To absurd, mówiłem sobie. Cywilizacja, która produkuje takie filmy, jest na skraju upadku.

Mając tyle lat, ile mam dzisiaj, traktowałbym Jezusa, nawet u schyłku jego trzydziestotrzyletniego życia, jak smarkacza, jak rozhisteryzowanego narwańca.
[...] I co się stało z Józefem? Ostatni raz słyszymy o nim, kiedy Jezus ma 12 lat - potem cisza. Nawet jeżeli nie był ojcem Jezusa, mogliby przynajmniej powiedzieć, że umarł albo uciekł, albo że go strartował spłoszony osioł - cokolwiek.
Dalej - wesele w Kanie. Maria ma 46, może 47 lat - dobry wiek dla kobiety, jest w pełni dojrzała, a jeszcze brak oznak starości. I ta Maria pcha Jezusa w objęcia kariery, chociaż on nie jest jeszcze gotowy - chce się popisać przed znajomymi, jakiego ma supersyna. Ciekawe czy w domu wykonał parę sztuczek dla wprawy.
A może Maria miała po prostu dość tego, że trzydziestoletni synalek obija się bezczynnie w domu?

Dom - to tam, gdzie choćby pod gołym niebem, ludzie są razem.

Mieszkaliśmy w tym samym domu, ale w zupełnie innych kręgach istnienia.

Słyszałem już wiele wypowiedzianych słów, ale nic jeszcze nie zostało uczynione. Dobre słowa nic nie znaczą, dopóki do niczego nie prowadzą. Słowa nie odpłacą mi za moich ludzi, którzy zmarli. Słowa nie oddadzą moich ziem, teraz zajętych przez białych ludzi. Słowa nie ochronią grobu mego ojca. Dobre słowa nie zwrócą mi moich dzieci. Dobre słowa nie zapewnią moim ludziom zdrowia i nie uchronią ich przed umieraniem. Dobre słowa nie dadzą nam domu, w którym moglibyśmy żyć w pokoju i zatroszczyć się o siebie.

Domy starzeją się zdradliwie, starość lęgnie się w nich pokątnie, a potem niepostrzeżenie anektuje kolejne połacie, starość domów wymyka się spod kontroli, przestaje być widzialna dla domowników, za to podejmowani goście czują ją już u progu w smrodzie stęchlizny.

Każdy związek jest domem, do którego klucze znajdują się w rękach mieszkańców. Jeśli zamknie się ich od zewnątrz, dom stanie się więzieniem, a oni więźniami.

Najpiękniejsza chwila miłości - gdy wchodzi się do domu ukochanej osoby.

Jakim sposobem światło dociera do wnętrza domu? Przez okna otwarte na oścież. A jak dociera do ludzkiej duszy? Przez wrota miłości, o ile są otwarte.

Nie jest hańbą wchodzić do domu kurtyzany, hańbą jest nie umieć zeń wyjść.

Elegancka kobieta, idąc z wizytą, zostawia zmartwienia w domu.

Zobaczyłem zakurzone meble, obrazy zżarte przez wilgoć. Nie miałem innego wyjścia, jak otworzyć okna i drzwi na oścież. Kiedy to zrobiłem, wiatr zmiótł cały mój dom. Chciałem zachować wspomnienia, uchronić to, co zdobyłem z takim wysiłkiem, ale wszystko zniknęło, a ja byłem pusty niczym step.
I doskonale rozumiałem, dlaczego Ester postanowiła przyjechać właśnie tutaj, na pusty step.

Od czasu jak usłyszałam, że samochód wpadł w ludzi na przystanku i ich pozabijał, postanowiłam, że już nigdy nie wyjdę z domu pokłócona.

To była dla mnie... przyjemność, proszę mi wierzyć. Od lat nikt nie chrapał w tym domu... i nawet jeśli majaczył i od czasu do czasu krzyczał, to było... piękne.