Czas to żarłoczna bestia - wszystkie szczegóły najchętniej pożera sam.

Wydawało się, że bliży się Apokalipsa. Że Bestia Dzięsięcioroga wychodzi z Czeluści. Że Jeźdźców Czterech straszliwych tylko patrzeć wśród dymów pożarów i pól skrwawionych. Że już-już, a zagrzmią trąby i złamane zostaną pieczęcie. Że runie ogień z niebios. Że spadnie Gwiazda Piołun na trzecią część rzek i na źródła wód.

Stary. Najbardziej nie mogę znieść ludzkiej obojętności na zło. Tej samej bestii, mniejszej lub większej, w czasie wojny i na co dzień przez ludzi hodowanej dla ludzi. Nie mogę się wyrwać, bo nie potrafię być obojętny.

Najbardziej przerażającym dźwiękiem na świecie jest bicie własnego serca. Nikt nie lubi o tym mówić, ale to prawda. Jest to dzika bestia, która w samym środku głębokiego strachu dobija się olbrzymią pięścią do jakichś wewnętrznych drzwi, by ją wypuścić.

Ponieważ więc książę obowiązany jest umieć używać bestii, powinien sobie wybrać lisa i lwa, lew bowiem nie poradzi przeciw sieciom, lis nie poradzi przeciw wilkom. Należy więc być lisem, aby się poznać na sieciach, i lwem, aby odstraszać wilków.

Bestia najgorsza zna trochę litości. Ja nie jestem bestią, więc jej nie znam.

Gdyby drzemiącą w człowieku bestię można było powstrzymać groźbą - nieważne: więzienia czy kary pośmiertnej - wówczas najwyższym emblematem ludzkości byłby pogromca cyrkowy z biczem w ręku, a nie pełen poświęcenia głosiciel prawdy.