Wyszedłem z domu, zamierzając wstąpić do jakiegoś kościoła. Przeszedłem obok Notre-Dame, ale jednak nie miałem ochoty wejść do środka. Idę więc dalej, w jakimś zupełnym odrętwieniu, i nagle spostrzegam afisz filmu pornograficznego. Wchodzę do kina pełnego cudzoziemskich robotników. Film był żałosny, zupełnie obrzydliwy, ale w mojej rozpaczy tego właśnie było mi trzeba. To absurd, mówiłem sobie. Cywilizacja, która produkuje takie filmy, jest na skraju upadku.

Nikt nie potrafi kłamać, nikt nie potrafi niczego ukryć, jeśli patrzy komuś prosto w oczy.

Każdy sen jest jak psychoza. Ze wszystkim, co do niej należy: pomieszaniem zmysłów, szaleństwem, absurdem. Taka krótkotrwała psychoza.

„Szacunek dla wszelkiego życia” jest hasłem absurdalnym, oznacza bowiem, że mamy szanować prątki gruźlicy i wirusy ospy: jesteśmy jednak żywymi organizmami, nie czystymi duchami, i nie możemy żyć, nie niszcząc innych form życia.

Czasami wydaję się nam że ludzie są loteryjnymi losami: że najdują się obok nas, by urzeczywistnić nasze absurdalne nadzieje.

Nikt nie potrafi kłamać, nikt nie potrafi niczego ukryć, jeśli patrzy komuś prosto w oczy. A każda kobieta posiadająca choć odrobinę wrażliwości potrafi czytać z oczu zakochanego mężczyzny. Nawet, jeśli przejawy tej miłości bywają czasem absurdalne.

Uczeni wyliczyli, że jest tylko jedna szansa na bilion, by zaistniało coś tak całkowicie absurdalnego. Jednak magowie obliczyli, że szanse jedna na bilion sprawdzają się w dziewięciu przypadkach na dziesięć.

Sen, każdy sen, jest jak psychoza. Ze wszystkim, co do niej należy: pomieszaniem zmysłów, szaleństwem, absurdem. Taka krótkotrwała psychoza.

Absurdem jest modlić się rano, a resztę dnia spędzić jak barbarzyńca.

Bóg chrześcijański jest tak absurdalnym Bogiem, że powinien zostać zniesiony nawet jeśli istnieje.