nie śmiem mówić ci o samotni mojej
gdy dla dni twoich
nie mają nic prócz szyb wysokich
przy których nie sięgasz nawet do siebie

***

ty - drzewo w ogrodzie
liści zapatrzeniem wskazujesz wiatr
korzeniami ziemię
matką - że jest tu miejsce moje i czas

a ból - ślepy lot domknięty ciałem
a krzyk - w pęku ust rozkwita majem

na stole słoneczny zegar
wybija złotą godzinę
refleksy na moich rękach
układają się czule w łabędzi śpiew

czekam - umrą
czekam - ożyją
przeze mnie
przechodzi biel śmierci
kości jak wzdęte żagle
zwrócone na wyspy zielone
tęsknią

(Ojcu, 2021)

Kryształki życia
przesypuje klepsydra czasu.
Niektóre błyszczą
i świecą jak diamenty,
inne przesuwają się niezauważone.
Nikt nie wie, ile ich otrzymał.
A może wszyscy
otrzymaliśmy tyle samo
i tylko od ich wielkości zależy,
jak szybko przemkną na dół?

mój dom pełen był wiatru
i ciszy tak wielkiej - że dotąd ją słychać
lecz martwi nie zazdroszczą nam życia
zajęci tu nie-byciem

czym więc jest ból - skoro nie widać rany?
miłość umarła
czy wciąż jest miłością?

tęsknota - to jakby mi serce rosło i rosło
lub jakby dźwigało samotność
nie na swoją miarę

a choć pozostał we wspomnieniach - odległy
na stole wciąż leżą jego ostatnie wiersze
jak sny aniołów

uśmiechem odpowiadał na uśmiech
spojrzeniem zaglądał w oczy
i przypominał mi zawsze
że jest niebo - zatrzaśnięte w ludzkich powiekach

któremu kłaniają się gwiazdy