Są tacy, którzy nie mają nikogo
Błąkają się sami przez życie
Zatopieni w samotności głębię
Nieznane im jest wspólne bycie

Tęsknią, pragną, chcieliby
Nie mogą lub nie potrafią
Kiedy nadzieja się zjawia
Chowają się zalęknieni

Być razem, to sztuka wielka
Pozwolić na bliskość i dotyk
Zaufać, ujawnić się, otworzyć
Część siebie lub więcej oddać

Obdarowywaniu uczuciem
Nie zawsze wzajemność odpłaca
Bywa, że często skaleczy
Pozostawiając ból przeogromny

Bezpieczniej ukryć się, unikać
Zasklepić się w sobie i czekać
Na czas, kiedy los łaskawy, ześle
Tylko nam, wyjątkowego człowieka

Skąd wiesz, że się tobie nie uda, skąd wiesz
Życie przecież czyni cuda, czyż nie
Może nic innego bardziej i lepiej nie istnieje
Zawsze, mimo wszystko trzeba mieć nadzieję

Wierzysz w to mniej lub bardziej, lub wcale
Lecz chcesz tego, pragniesz i marzysz
Życie, choć znasz je tak doskonale
Może cię zaskoczyć, gdy się tylko odważysz

Upał żarem pomaga
I nic nie spali bez mojej zgody
Słońce czeka na mój kaprys
Letni powiew tylko dla mojej wygody

Każdy liść upadł do stóp moich
Sługą mym a priori się ogłosił
Wicher nawet zawrócił
Rzęsisty deszcz o przerwę poprosił

Zima nie miała odwagi
Gdy przyszła jak zawsze
Śnieg jak biały kruk
Mróz usiadł w kącie i zasnął

Kwiat zapytał o zgodę
Czy kolor i zapach właściwy
Kolor zielony przeprosił
Że nie było go jeszcze od zimy

I nawet jeśli to sen marny
Bo jutro szare tak samo jak dzisiaj
To wracam myślami do wczoraj
By znów los delikatnie mnie kołysał