Siedzę wygodnie na ławeczce
wypijam trzy filiżanki
gorącej czekolady.
Mogę patrzeć na czerwone róże
dżdżownice nie podgryzają
korzeni kwiatów.

Nie tęsknię
do asfaltowych chodników
odsmażanych przyjemności
mrówkowych zastępów ludzi. [...]

nie zatrzymasz mnie u siebie
jestem tylko swoja
z babiego lata splątana
płynę ponad twoimi myślami
pojawiam się zmrokiem
a znikam świtaniem

gdy ty jesteś wiatrem ja jestem dymem
rozniecasz iskry podmuchem
po chwili
w naszych ramionach gaśnie płomień
i chłód się wkrada pomiędzy

znów jestem tylko swoja
dzielę cisze na pół na cztery
i prószę popioły
po oszadziałych niepowrotach

Jeszcze kiedyś będzie tak zwyczajnie
Doceniamy nagle błahe sprawy
Na pustych ulicach brak uśmiechów
Beztroskich pogwarków ... wspólnej kawy...

Jeszcze kiedyś razem usiądziemy
Bez ust zasłoniętych rozprawiając
Znów blisko jak kiedyś obok siebie
Z radością na sercach uśmiechając

Jeszcze kiedyś. ..czasem tak odległe. ..
Mamy tyle pragnień tak zwyczajnych
Życie wciąż potrafi nas zaskoczyć
Satysfakcją z rzeczy tak banalnych

Strach o bliskich smutkiem się przeplata
I bezsilność na to co się dzieje
Zasypiając śnię o lepszym jutrze
Może wkrótce?...Taką ciągle mam nadzieję. ..

Gdzie jest kwiat, który uschnął
Ptak, który nie doleciał do jutrzejszego świtu
Uśmiech, który zastygnął w wieczności

Pytam bo wczoraj choć przecież już przeszło
Przywarło do powiek wspomnień
i łez czystych jak źródło

Więc skoro minęło
Dlaczego jest pełne
A teraz umiera w nicości

Pytam gdzie jesteś atomie
co z Jego serca zabrałeś ostatnie bicie

Mówią, że Jesteś szczęśliwy
Moja wiara nie jest tak silna
W niebycie
Spowite mgłą zwatpienie

Nic stałego
woda i wiatr

nic trwałego
popiół i pył

nic wiecznego
ogień i lód

a przecież

zostaje ślad
na Księżycu
w pamięci
w sercu

Kiedy innych trzymano za ręce
Mnie nikt nie prowadził
Gdy innych tulono w ramionach
Spowijał mnie chłód samotności

Mrok bywał nie do zniesienia

Wiem jednak, jak wiele otrzymałam
Podnosiłam się zawsze, silniejsza
Odnajdywałam właściwe drogi
Ponad wszystkim dostrzegałam dobro

Potrafiłam, chciałam, mogłam

Bo Ty zawsze jesteś przy mnie
Najskuteczniejszym Obrońcą
Najmądrzejszym Nauczycielem
Przyjacielem, Ojcem, Matką

w klatce z moich żeber
siedzi ptak
przeważnie jest bardzo cicho
- kiedy nie powinien
natomiast za każdym razem
kiedy potrzebuję jego lekkości
szybkości zadziorności
wtedy zaczyna dziko trzepotać skrzydłami
- jak wariat-
i opętańczo kwiczy przerażony
i muszę zapytać: [...]

Przyglądam się życiu przez kartki kalendarzy
ile już ich pożółkło
iloma czas mnie jeszcze obdarzy?

Przez okno na świat patrzę
i podziwiam wiosnę,
że rozmawia z ptakami
tak płynnie, radośnie

i, że lato zawsze gorące,
pięknie i skąpo ubrane [...]