Są dłonie bez palców , co kształt nadają
Są słowa w kamieniu zapisane
Gdzie jeno ślepiec zda się je odczytać
Są cuda ludziom nieznane
Te w pagórkach zawarte, uśpione
Poddaj się , otwórz oczy duszy
Czytaj, myśl, kochaj , szanuj
Zamocz dłonie w źródle początku
Nie lękaj się, zawlecz swe kończyny na szczyty
Zamknij oczy , otwórz serce …
Pozwól Górom narodzić się Tobie na nowo
W ramiona wiatr utul , ciiiii

tak wierzyć w tę ciszę
jakby można było wiarą ją otworzyć
sięgnąć na wskroś przez lata zastygłe
do tego co czułe – biegnące na bosych stopach
po skoszonej trawie

i nic wyżej ponad wiatr
nic niżej od dżdżownic wychodzących po ulewie
nic głębiej od zapachu kory
o którą ociera się zwierzę

nic bardziej bez siebie niż gdy się jest
dla innych
i ty dla mnie jesteś – choć ja tu bez ciebie

jak to jest rodzić się po śmierci
tu łatwo o nadinterpretację
przykładowo w ogrodzie róża
urasta dziś wyżej niż kiedykolwiek
wcześniej
ponoć do ciebie - wyciągnij białe ręce

tutaj twoja sześćdziesiąta jesień
przylgnęła do ścian bluszczem:
kłębią się włosy oderwane suche
zmiecione różewiczowską miotłą
"matka odchodzi" napisał i cóż więcej dla niego
i dla mnie
tato: ojcowie umierają
ale jak długo trzeba się rodzić
w swoim ciele raz jeszcze
aby pozostać twoim dzieckiem
nie wiem -

Odchodzę stąd zawsze z niezmierzonym żalem, a zarazem ulgą. Bo ten czar trwa przez określone terminy jesienne, a ich starcza martwota nie posiada już wiosennej atrakcyjności. Odchodzę zawsze po odejściu kogoś bliskiego i liczę zmieniające się pory roku; jedna, dwie, sześćdziesiąt... Dzisiaj spoglądam za cieniem odchodzącym w las, czerniejący się nierównymi plamami, przechodzącymi w regularne kobaltowe smugi na horyzoncie. Wrzosami przybrana przedjesień dobiegła do kresu. W oficerkach i kaszkietem na głowie, przyklejoną fajką w lewym kąciku ust i wciąż wyprostowany, wchodził w dżunglę nieprzebytych pni. Zapuszczony w gąszcz z drgnieniem i uciskiem serca już nie wyszedł. Tylko ptak unosił się wysoko w zenicie. Myślę, że ten odłamek nieba, może się stać na zawsze tatuażem mojej jesieni.

odwróć się do mnie
woła moja samotność
nic tylko echo