O rety Smurfie ! do kogo Ty przemawiasz ??? bo chyba nie do mnie . Jestem tu ostatnia przed Twoją ripostą i tak mnie to dotknęło nie dotykając , oczywiście, he he
Dobrego Roku i mniej rozczarowań Ci życzę, choć właściwie uniknąć ich się nie da (trzeba by nie żyć ) ale jeśli już, niech rozczarowują Cię w sposób twórczy i ...rozwojowo. :)

Ooo, ale fajne, dzięki :)

bywa, że tak
pozdrawiam Kati :)

Staram się każdorazowo, gdy popełniam błąd wyciągać z niego wnioski i tworzyć pewne zasady, które pozwalają mi nie wracać do tych samych tematów. Wysłuchuje też porad innych, nie kiedy tylko wysłuchując.

Jednakże ten instynkt wydaje się ego-zachcianką do bycia wciąż zosią samosią dla głaskania wiary we własną idealność i nieomylność.
Z własnego doświadczenia ww. instynkt zazwyczaj uzasadniał moją krnąbrność wobec zachowania pokory w obliczu własnej małości, pełniąc rolę kolejnego mechanizmu obronnego, który klepie po pleckach i mówi; dobrze zrobiłeś, co to nie ty; władca brania na klatę i piewca własnego tragizmu

Zgodzę się, że ten instynkt podpowiada, kiedy własne błędy są lepsze w sytuacji, kiedy pogodzenie się z kolejną porażką potrafiło by nas kolejny raz zabić. Własne błędy z logicznego punktu widzenia są gorsze od dobrych rad innych, ale wciąż lepsze niż rady teoretyków cudzego życia, czy też syndyków własnego wałkoństwa.

dobra poezja (cokolwiek to znaczy)

Tak, tzw. pasożyty energetyczne. Nieroby z wielkimi gębami.
Mysl ok.

rewelacyjnie byłoby zobaczyć ten wpis jako cytat dnia, na co od dawna zasługuje

wyróżnione

A uważam, dziękuję.

Pozwolę sobie dedykować tą myśl kopaczom śladów po Żołnierzach Wyklętych i wszelkiej przgranej historii, którą mnie chcą zainfekować, a niech się poparzą, a nawet ich ona zasypie dusząc ich smród.