otwierasz mnie w słowach
w kolorze fiołków
bieli przebiśniegów

kołyszesz rytmem barw
codzienności

- co może być piękniejsze
od jesieni życia
posypanej ulotnym pyłkiem wiosny

daleko stąd

wysoko ponad głowami katedr
dla ciebie zaszło słońce

- we mnie zapadł zmrok

sól twojego smutku czuję na języku

Przyjacielu

Wynajęty kawałek ziemi
na czas nieokreślony

od łóżeczka po łoże od mocy po słabość

miliony retorycznych pytań
utopionych
w słowach mokrych od śniegu

i stoję
i patrzę
na niezręczne mijanie się ludzi
zakładam opatrunek myślom
na przytrzaśnięte palce

i coś wydziera się z piersi
pustka szczęście pustka rozpacz

nie wierzę i wierzę
że w niebie nie trzaskają drzwiami

Dlaczego płaczesz Ozyrysie?
Jaki to smutek nęka twe serce?
Przecież ukochana twoja Izyda
Ocaliła cię od wiecznej śmierci
Wśród nicości
Poskładała znów do życia
Kawałek po kawałku
Czego ci brak Ozyrysie?
"Serca" odpowiedział mi
"Kiedy umierałem
Kiedy życie wyciekało [...]

pozostaw po sobie 
dobre słowo

bądź słońcem
w mojej bezsilności
przywróć uśmiech
mojemu sercu

zawsze przecież wiesz
kiedy i jak otrzeć łzy

gdy kruchość zbyt mocno
daje się we znaki.

przecież gdybyś była we mnie
już bym tęsknił
twarz przytulam do twojego cienia
chcę więcej i więcej
choć śmiejesz i oddychasz
dla mnie
światłem oczu pulsem moim
się stałaś
żyję bo jesteś ale
nie wierzę w dobro
jednak modlę się
o ciebie
za ciebie
jest noc a ty jesteś tak daleko
dalej niż myśl niż oddech
budzą mnie łzy i strach
i biegnę by być
móc spojrzeć jak śpisz
śpij
zaśpiewam ci

Byłam tam
na łuku doznań
gdzie sen zbyt krótki,
ciągle bzdurzy i marudzi.
Byłam tam gdzie szmeru
strzały nie usłyszysz,
nie zobaczysz…
chyba, że już swoje ciało,
gdy leży i czeka na czas
ko [chania] ...[nania]
Byłam tam
Zabiorę Cię następnym
razem,
pomiędzy noc a blady świt,
gdy kona…
pomiędzy sen a jawę.

Pomiędzy Ciebie i mnie
i niech się Bóg przekona
Czy lepiej żyć
tu i teraz…
czy umrzeć…

w Twoich ramionach.