i jeszcze dłoń
ciężką od wdzięczności
kładę na Twym uśmiechu

złote refleksy słońca
opieram zaufaniem o Twoje ramię

mieszkam w Tobie słowem
od kiedy pierwszym porannym światłem
patrzyłeś

przełamany na podobieństwo
moich dłoni nocą

lubię
gdy kochasz za mocno

Śmierć uwalnia nas, anioły
o skrzydłach pięknych, gładkich
jak szpony posępnego kruka,
który był nam przewodnikiem
w podróży rzeką poza czasem,
opłaconej bitym srebrem,
spędzonej na brudnej łodzi,
a jednak przetrwaliśmy horror
i stanąwszy w świetle pochodni
mogliśmy rozpostrzeć skrzydła,
rzucające cień na wszystko
przed nami i za nami.

sekundy - niebiologiczne dzieci czasu
niczym liście tanecznej lipy
odpływają wraz z dłońmi
położonymi na czarnej rzece
maszyny śnią
w maszynie

wypestkowana ziemia
i zimna myśl jak żyletka
wycina w mózgu precyzyjne fraktale

jestem jednym końcem
szukającym drugiego
by nie powiedzieć: umarł
lecz: żył
jeśli tylko wszechświat się kiedyś powtórzy

- odłożona śmierć
potrzebuje czasu
by stać się nowym początkiem

siebie

W skrawek skóry zanurzasz dłonie
Muskając ciepłem słońca właściwość
Zaplątana promieniami linia karesów
Przymila się do karminu namiętności
Zaczepiając miękkość ust intensywnie
Kroplami zroszone miłosne przyciąganie
Szumiące zadowolenie chrupiących serc
Rozprowadza armia motyli szczęście
Skrzydłami wypełniając wiązke uczuć
Nasilając nasycenie zakochania.

rozbierasz mnie ze słów
których jesteś już pewien
ubierasz w pocałunki nocy
i szelest ciepłych dłoni

lubisz przemawiać na mnie
swoimi ustami

Kochanemu N

2.08.2016
Malusia_035

Mam ochotę
przejechać się autobusem
miejskim jak gwar
zaparowanym

Tam na siedzeniach
sny niedospane
twarze nie z gazet
zwykłe
aż szare
[...]