***
w milczeniu malujemy obrazy
igraszką się stając - jakiegoś
jutra

będziesz zawsze
niezapisaną kartą

zawsze będziesz - jeśli
nadejdziesz

Życie jest płomieniem
starym
znanym powszechnie przez wielbicieli kawy
osusza łzy
osusza nieszczęścia, by opadły
prowadzi drogą mleczną przez wzgórza
topi szklane serca
topi smutek przedzierający się przez wnętrze
ogrzewa ciało
zachęca do tańca

ciała
dotyk
ekstaza

zakochani w sobie
zawsze tak będzie

obietnica

dwa małe światy
schodzą się

by później
pogarda
dla tych którzy
nie kochają

naucz się kochać
kochanie znikąd
nie przychodzi

i nie pozwól
odejść
nie będąc zaborczy

Całe to życie jest warte tyle,
Ile utrzymasz w garści ziemi
Mocno i długo na tyle,
By miłość puściła korzenie.
W mojej została już resztka piachu.
Ogródka z tego nie będzie.
Siedzę na ganku, oglądam zachód
I snuję trwania przędzę.
Za całą radość, za wszystkie rany,
Za ufność bliskim
Mam w garści ot, kilka ziaren.
Dziś to jest dla mnie, jak widać, wszystkim.
Za takie dary chcę podziękować,
Tylko już nie ma komu.
Aż po horyzont wciąż pusta droga,
Piaszczysta linia z serca do domu.

Quid Quidem

O cud przemienienia proszę
w wirujące płatki śniegu,
w pyłek kwiatów umajonych.
Dniem i nocą na swych plecach noszę
ołowianych słów sploty,
twarde odlewy ludzkiego cierpienia.

Smutek i ból łączymy w kielichu myśli,
z pięknem naszej głębi,
z dobrem szczerego serca.
Wierząc, że cud przemienienia się ziści,
poza wewnętrzny horyzont wzleci
zwiewne świadectwo naszego istnienia.

lepiej o wczoraj
nie pytać jutra
i nie zmywać szminki tonikiem

lepiej nie czekać
na przyjście gości
oglądając listonosza z ręcznikiem

lepiej zapomnieć
niż rozgrzebywać
płatki z wczorajszego śniadanka

lepiej uprzątnąć
niż rozpamiętywać
miłość ostatniego kochanka

Najpiękniejszy skarb
Dar nie do przecenienia
Nasze wspomnienia

Nosimy w sobie.