Przesada dla jednych jest rytuałem, inni
mieszczą wartości w łyżeczce, nie zwracając uwagi na egzystencjalną wycieczkę
dostają banknoty za pracę w pocie czoła, marnują energię na mnóstwo pracy dookoła
zapominają o innych pamiętając o sobie
w chwili zwątpienia w sens gonitwy czują na karku dziwne mrowie
przypominają słowa poety
poety, wrażliwego jak serce kobiety
otwierają oczy, uszy, usta
ale w ich głowach nadal tkwi rozpusta
boją się kolejnych otarć o cierpienie
więc wkladają w siebie słodkie nadzienie
na chwilę
potem znów wracają do siebie
nie liczą już na cuda
bo wiedzą, że bez ich pomocy nic się nie uda
pożera ich pustka
a to do rozpaczy przepustka
umierają z przeświadczeniem o swoich błędach
jednak nikt przy grobie nie będzie o nich pamiętał
taki to już los nieboszczyka, który żył życia nie przeżywając
od kołyski do trumny nieustannie nadzieją się otulając

Nie róbcie scen. Nie płaczcie zbyt mokro i nie cieszcie się zbyt radośnie. To tylko życie. Mija równie szybko, jak wszystko co w nim zawarte.