Lubię tego rodzaju poezję, choć nie jest łatwa w odbiorze, a tematyka porusza do głębi. Aby przeczytać kolejny wiersz, trzeba zebrać się na odwagę. Bo już po pierwszych kilku stronach wiadomo, że każda kolejna strofa trafi w jakąś czułą nutę wewnątrz ciebie, czytelniku.

Kamil Borkowski maluje słowami. Każdy wiersz jest jak obraz, który uwiecznił jakąś postać, jakąś chwilę. Wszystkie obrazy są bardzo autentyczne, czuć od razu, że wypływają prosto z serca, są osobiste i poruszające. Trudno mi było czytać wiersze o umierających dzieciach, hospicjum, zmagających się z chorobą najbliższych członkach rodziny. Trudno było czytać wiesze z tomiku "Zdążyć", bo są napisane z taką czułością, że łatwo bierze je się do siebie, odnosi do swoich doświadczeń.

Ale jest to trud, którego nie sposób nie podjąć. To, co udało się Kamilowi, to zatrzymać mnie w biegu. Pomyśleć o najbliższych, zrobić rachunek sumienia. Zastanowić się, co wartościowego jest w moim życiu i przypomnieć sobie, jak niewiele trzeba, by dać innym coś, czego bardzo potrzebują.

Kamil stworzył tomik kompletny. Jest twórcą spójnym, szczerym, wrażliwym i czułym. Czułym na bohaterów swoich obrazów, ale także czułym na czytelnika. Świadczą o tym łzy mojej mamy, która przeczytała kilka pierwszych wierszy, i moje, które poczułem na swojej twarzy, gdy sięgnąłem po tomik "Zdążyć" kilka miesięcy później.

Przede wszystkim to publikacja bardzo potrzebna. Świat byłby lepszym miejscem, gdyby każdy mógł się zapoznać z poezją spisaną na stronach tego tomiku.