świat rezydencją z miliardem
okien - wyglądają dusze ludzkie

i tak raz okna światłem bogate,
innym zaś razem okienna
ciemność poraża

ptaszątko brodzi
w zielonej trawie

dla niego
zamieniam się w posąg

udaję dla swobody
drugiego człowieka

wysoka, zbyt wysoka
cena... duszy potrzebne
rozstanie

ludzie ciałem niedobrani
jedno serce tworzą

miłości nielogiczne, wątpliwe

"dobrani" jak sklejka na deszczu,
a dwa dziwolągi kwitną roznosząc
woń świętą na wieczność

przez szczeliny płotu
choinka wyciąga swoje
ręce

woła mnie uśmiechem

"jestem piękna, zachwycam
gospodarza, ale cóż z tego?
tu ogrodzenie, a ja chcę do
ludzi..."

płacze i ciężką zwiesza głowę...

serce człowieka też za ogrodzeniem