Wyobraź sobie, że siedzisz na krześle i patrzysz w sufit,
widzisz tam Krasnala.
Z głowy krasnala wydobywa się dymek na którym zapisane są jego myśli.
Na chmurce pisze: "Dlaczego myślisz o Krasnalu?"

A muzyka mnie otacza, zewsząd zalewa'
do wewnątrz wlewa pięknych dźwięków cuda'
całe horda dźwięków dziwa wyobraźni chciwa'
dziwny klimat tu mam, jest całkiem inaczej
prawda jest u niewidzialnych chóry
chóry dźwieków ogniwa cale splecione
czyjąś myślą zwiewnie okrywą naszyta
płyta mojego świata nicią wibracji wyszyta
ta cała pokrywa to dopiero początku odkrywa
do świata z granicami wyobraźni granicza...

Otwarłem oczy - gdzie ja jestem ?
Wydawało mi się, że podróżuję
Lecz wokół mnie jest masa ludzi
Wszyscy wibrują, falami skaczą.
Dlaczego ? - Ja nic nie czuję
Nie ruszam się. Stoję.
Ktoś podchodzi, ktoś się zbliża.
Piękna kobieta - jej usta wibrują
Zbliżają się do mego ucha.
Siły Wytężam - nic nie słyszę.
Ona dziwnie rękami pokazuje -
Zbliżam usta do jej ucha.
Ona mnie odpycha...
Teraz rozumiem jej rąk wskazania
Na ten widok w sercu tworzy mi się rana
Pokazuje mi: "to był żart, ja też głucha"...

Budząc się z kolejnego snu, przerywanego przez brutalny
pocałunek mojego budzika, próbuję na nowo powstać, zrzucić okruszki pięknego pokarmu jaki dała mi noc, oddałbym duszę
aby móc ciągle w nim być tuląc się z nocą i oddawać się pocałunkom jakie składa sen...
Słyszę znajome głosy, pozornie szmery, które nie pozwalają spokojnie spać, budząc się ze snu
uświadamiam sobie iż kobieta gra nieświadomie symfonie, symfonie której dyrygentem
jest miłość, a orkiestrą odgłosy krojonego chleba i metaliczny odgłos sztućców.
Kobieta zagubiona w pędzie swoich codziennych czynności mających nakarmić głuchych słuchaczy.
Kobieta która codziennie gra... muzykę która wyraża najgłębsze niepoznane ludzkie uczucia.
Gra bezinteresownie, nie kończąc, nie oczekując niczego, nie wymaga oklasków, chce aby słuchacze byli
ciągle obecni w jej sali miłości jaką [...]