Jeśli dotąd odczuwała niepokój i skruchę, jeśli żałowała wypowiedzianych w pośpiechu słów i obawiała się, że zbyt mocno go dotknęły, to teraz jej żal i obawy zwiększyły się dziesięciokrotnie. Tyle razy chciała mu powiedzieć, że nosi go w sercu od dawna, od chwili, gdy pierwszy raz zetknęły się ich spojrzenia. Spojrzenia dyktowane czułością. Tak długo walczyła ze sobą, by nie okazać mu najmniejszego cienia uczuć, żeby nie odkrył tego ruchu serca, drżenia głosu. Jak powiedzieć mu, że...

Jestem zaręczona z innym...

Stał dobrą godzinę w deszczu, zanim dotarło do niego, że drży z zimna. Z zimna, czy wzruszenia ?Wspominał dźwięk jej słów, tak przykrych, wystraszonych, ale czy można bać się miłości ?Rozumiał, że jego nagła prośba zbyt ją przytłoczyła. Miał jednak nadzieję, że został dobrze zrozumiany, że zwycięży. Wierzył w to głęboko. Taka, jak jego miłość, wytrwała miłość człowieka, takiego jak on, musi zyskać wzajemność. Tyle radości sprawiała mu myśl, jak to niedługo skłoni ją do kochania, że właściwie w tym momencie nie żal mu, iż jeszcze go nie kocha. Drobna trudność, którą trzeba pokonać, to nic. Zbyt łatwo zdobywał serca. I nagle zamarł, jest coś, czego nie wie.

Czy jej serce jest wolne...?

Utkwiwszy w niej spojrzenie, wziął za rękę i poprowadził do krzesła.Był już w połowie swoich wyznań, kiedy zaczęło jej świtać, po co ją zatrzymał. Zrozumiała, że to ona wznieciła w nim uczucia, jakich nigdy nie zaznało jej serce. Dwukrotnie wyrwała mu rękę z dłoni, dwukrotnie bezskutecznie, wstała i dała mu znak, żeby zamilkł. Ale on mówił, opisywał swoje uczucia, prosił o wzajemność i wreszcie w słowach tak jasnych, oczywistych, ofiarował jej siebie. Po raz kolejny zrozumiała, że nie ma już przed nim ucieczki. Wybiegła z pokoju zatrzaskując głośno drzwi, ale nagle przystanęła zatrwożona.

Daj mu odpowiedź, moje serce.

Nie mogła opanować wzruszenia i tego dziwnego kłucia w sercu. Jakże to ?
Miała go pokochać od momentu, kiedy on wyznał, że ją kocha ? Miała mieć uczucia natychmiast, gdy o nie poprosił ? Myśli wirowały w głowie, serce biło, niczym dzwon na wieczorną mszę, donośnie i hałaśliwie. Wspomniała dźwięk jego głosu, zmieszała z przypadkowym muśnięciem dłoni. Im większe były jego zalety, tym bardziej byłoby niestosowne, by kiedykolwiek o nim myślała. A jednak błądził w jej myślach, błądził za często.

Nie drżyj tak moje serce.