Proza

Dzwoni telefon, spojrzał na wyświetlacz a jego oczy zabłyszczały widząc numer, którego ciąg cyfr zdawał się mu układać w plejadę gwiazd zdobiących tło wszechświata potocznie zwane Niebem…to był jej numer. Śmiałemu ruchowi palca podążającego do guziczka otwierającego do niej telekomunikacyjną bramę towarzyszył jednak lęk, obawa przed tym, co poprzez jej aksamitne usta wypowie jej dusza. Jeszcze ta jedna chwila w ciągu, której słuchawka podążała wiedziona drżącą ręką do jego ucha była dla niego torturą [...]

Okno w drewnianej ramie i po obu jego stronach różne światy. W jednym krzesło lekko koślawe, z ciemnego drzewa stół, filiżanka herbaty. W drugim zaganiani ludzie, moczeni złośliwie przez jesienne deszcze. Znudzone dzieci kopiące kamyki. Chłodu dreszcze. Kamienice pachnące wspomnieniami, zaniedbane acz urokliwe! A w nich... dziś tylko ciała trwające, choć kiedyś dusze żywe. Wszystko pożółkłe, twarze jak z pozowanych fotografii w sepii. Ale już nawet (wymuszony choćby!) uśmiech do ust się nie lepi. Odrywa się jak [...]

Część 7.
Siedziałam z kubkiem gorącej czekolady, która ogrzewała mi krew w żyłach i rozmyślałam. Zaledwie dwa dni temu wróciłam do domu i już musiałam odpierać ataki Kuby. Nie odbierałam telefonów od niego, a dzwonił już ze dwadzieścia razy. Odsyłałam mu z powrotem kwiaty, czekoladki i inne prezenty. Cierpiałam i miałam straszną ochotę podnieść ta głupią słuchawkę, wykrzyczeć, że go kocham i rozłączyć się. Nie zrobiłam tego. Surowo zabroniłam sobie podobnych wybryków, począwszy od pojechania do niego [...]

Awantura w zespole! W najlepszej redakcji roku ubiegłego!
Ta Kaśka! Zaczęła się rządzić, układać plan działania według swoich ustaleń. Przyciągnęła do siebie kilku mniej asertywnych pracowników. Wiktor przypomniał Kaśce o hierarchii zarządzeń. To on podejmuje ostateczne decyzje, Kaśka ma się podporządkować. Kaśka i jej zespół. Od słowa do słowa, od epitetu do epitetu, od kąśliwych uwag do nieładnych sformułowań – obrazili się na siebie.
Kaśka pobiegła od razu do Naczelnego. Naczelny zrugał Wiktora, ale [...]

Aniele Mój…
A co jeżeli to miłość?

Zasypiam z obrazem jej twarzy przed oczyma. Z dźwiękiem jej głosu w moich uszach. Ze smakiem ust na moich wargach… A gdy rano się budzę to dziwna pustka ściska moje serce, bo jej nie ma. Nie ma jej przy mnie.

To nie przywiązanie-sprawdzałam.
Mogę się bez niej obyć, ale nie potrafię bez niej żyć. Kiedy jej nie ma mogę oddychać, bo nikt nie zabrał mi powietrza, lecz gdy ona jest obok oddycham pełniej. Mogę zasnąć choć nie śpię spokojnie. To ona tworzy mój sen, ona nim [...]

( 18)
Uprasza się małoletnich, aby powstrzymali swą ciekawość i nie czytali.

Jak co wieczór usiadła na parapecie, kładąc paczkę papierosów tuż obok siebie. Otwarte już wcześniej okno, przynosiło do pokoju lekki powiew wiatru, który otulał ją ciepłem letniej pory. - Co robisz? - zapytała ledwo dosłyszalnym szeptem, szukając kogoś na niebie. Nikt jednak nie odpowiedział. Zamilkła, zamykając oczy. To, co zobaczyła po drugiej stronie powiek zapierało dech w piersi. Uśmiech rozpromienił jej twarz, nadając koloru [...]

Kiedyś spotkam Cię na ulicy pijana od wspomnień i alkoholu też trochę. Część Ciebie we mnie znów obudzi się do życia i będzie próbować zawładnąć całym światem choć na chwilę. A ja? Podejdę chwiejnym krokiem wsłuchując się w rytm Twoich oddechów i zacznę mówić o tym, co czuję, gdy znikasz. Opowiem o nocach pełnych snów, o ławkach, gwiazdach i alejach, które za każdym razem, gdy odchodzisz stają się kolejną drzazgą wbijaną w serce. Wyszeptam jak najciszej historię łez i poduszek zwijanych w małą kulkę po to, by nie czuć rozpadu serca. Oczy zaszklą się w odbiciu księżyca, a głos załamie, gdy będę chciała powiedzieć ostatnie zdanie. Pokonam bariery własnego strachu i wykrzyczę, że nikt nigdy nie da mi tyle szczęścia, ile Ty potrafisz. Pokażę Ci moje imię na Twojej ręce wierząc w to, ze nie zostało zamazane imieniem tamtej. Gdy stracę głos pokażę, jak Natalia: dwa razy pod obojczyk, dwa w kierunku rozmówcy. Przecież to ma być takie proste...

Jest ktoś kogo bardzo lubię.
Począwszy od charakterystycznej krzywizny ust przy śmiechu, na zamykaniu powiek i zakrętach rzęs, przez długie włosy i słodyczy szyi na startych butach kończąc – lubię go.
Cenię nieco wyżej nasze wspólne lekkie milczenie, niż filozoficzny bełkot, którego doświadczam z przemądrzałych ust. Stawiam jego ignorowanie mojego gadulstwa, lekkiego pozerstwa i nieskończonego egocentryzmu na równi z dobrym snem, kawą, papierosem i pogawędką z każdym moim „ złodziejem chwil”. Jego kruchość [...]

W tłumie ciężko znaleźć kogoś na kogo zwrócilibyśmy uwagę. Jednak los chciał , że tego dnia on zauważył właśnie ją. Stała w bez ruchu. Oparta o drzwi autobusu. Czarna koszula okrywała jej jasną skórę .Ręką co jakiś czas odganiała grzywkę opadającą na twarz. Lśniące oczy utkwione w szybie wyglądały poszukując jakiegoś skrytego marzenia. Usta nęciły chłopaka samym widokiem. W jednej chwili stała się idealna. Wpatrywał się w nią. Nie było dla niego reszty świata . Nagle młoda kobieta wysiadła. Udał się za nią. Był coraz bliżej. Stanęła w miejscu. Wtedy się ocknął. Poznał ją. Przed oczami mrugną mu tamten wieczór. Przysunął się bliżej , ona zrobiła krok w tył. Ciągle utrzymywali kontakt wzrokowy. Wyglądali jak zaczarowani. W końcu dziewczyna spuściła głowę. Przybliżyła się i słodkim głosem szepnęła mu do ucha:
- Pamiętaj w moim sercu zawsze mieszka zima.
…i odeszła. Mężczyzna nie mógł się ruszyć. Chciał ją dogonić , ale w końcu zrozumiał sens słów. –Zima jest piękna , ale zawsze z jej głębi wydobywa się chłód-pomyślał.

Jak zaistniała inteligencja?
Muszę rozpocząć od pojęcia symetrii. Symetria to właściwość dowolnego obiektu matematycznego polegająca na tym, że istnieje należące do pewnej zadanej klasy przekształcenie nie będące identycznością, które odwzorowuje dany obiekt na niego samego. Jak widać pojęcie symetrii samo w sobie jest skomplikowane w treści, jednak przesłanie jest zrozumiałe? Symetria to odwzorowanie, przekształcenie "czegoś", na "coś" takiego samego, ale nie do końca identycznego, bo jednak już [...]

Mała, wesoła dziewczynka szła podskakując po pięknej łące. Goniła się z motylami, zrywała kwiatki, robiła wianki. Wędrowała przez wielką łąkę i dorastała szczęśliwie nawet nie zauważając, że łąka którą się kierowała powoli zmienia się w las. Gdy to zauważyła, pierwsze rozejrzała się przestraszona, lecz po chwili spostrzegła smakowite poziomki i podążyła w dalszą drogę za nimi. Gdy skończyły się poziomki, zaczęły się jagody i dziewczynka szła coraz dalej. Las stawał się coraz gęstszy, lecz Mała [...]

Jak co dzień Natalia szła do szkoły , lecz zapowiadał się inny dzień niż zwykle.
Dziewczyna miała pierwszą matematykę , której nigdy nie lubiła.
Gdy szła do góry na następną lekcję spotkała Kacpra ( chłopak który zawsze się jej podobał) . Jak zwykle powiedzieli sobie "Cześć" , lecz to było jakieś inne , tak jakby on był bardzo smutny.
Na przerwie gdy był sam podeszła do niego i spytała :
-o co chodzi.?
-no bo wiesz . Powiedział jąkając się. Ja jestem o ciebie cholernie zazdrosny.
-ale jak ? zapytała ze [...]

Część 6.
-Zagramy w siatkę?- zapytał Kuba dziwnie rozkojarzony. Skinęłam głową. I tak nie miałam nic zaplanowane na dzisiejsze popołudnie. Nie byłam geniuszem gry, ale jakoś sobie radziłam. Piłka ciągle była w ruchu. Co jakiś czas wybuchałam salwą śmiechu rozśmieszona enigmatycznymi komentarzami Kuby. Gdyby ktoś nas zobaczył, pomyślałby, że jesteśmy parą nie do końca normalnych ludzi. Jednak szczęście nam sprzyjało i sala była pusta.
Ścięłam piłkę, która poleciała po idealnie prostej linii kończąc [...]

Usiadłam nad brzegiem morza.Wpatrywałam się w słońce, które topiło się w morzu. Cudownie było patrzeć jak ta ogromna kula ciepła chowa się za horyzontem.Siedziałam pośród wielu biało-szarych mew, zabawnie świergoczących. Zaczęłam sobie wyobrażać dom tuż obok mnie.Dość duża drewniana chatka w kolorze jesiennych liści i biała altana,pełna przeróżnych kwiatów.I ich zapach...
Ogród przepełniony, kwitnącym bzem i kwitnącymi drzewami wiśniowymi.Pełno ich..
I duży biały pies biegnący w moją stronę. Jego [...]

30. dzień obserwacji stworzenia/potwora, 20 czerwca anno domini 2010
Kości mnie już kręciły, a mięśnie i stawy bolały jeszcze bardziej. Już przez pół godziny usiłowałem się nie ruszać, ale ciało nieprzywykłe do tego zaczęło zgłaszać protesty, ale co można poradzić. Jestem tylko nic nie znaczącym naukowcem z Instytutu. Nic mi nie płacą, bo to przecież wolontariat, a tym z Gildii… Nie, Gildia to całkiem inna bajka. Oni zabijają moje obiekty badań, odcinają im głowę, a później tylko zgłaszają się [...]