i ubliżam temu co najbliżej
wiercąc się nieznośnie
- bo wszystko wydaje się takie miękkie i rozlazłe -

aż zmieszczą się wszystkie nietrafione myśli
do dziury w całym

potem siedzę
grzecznie rozszarpany
- z kamienną twarzą, można być trochę postrzelony -

wystarczy być w pogotowiu
ale nie za wcześnie, żeby niczego nie spłoszyć

i czekam aż czerń w źrenicach
przestanie się tak rozpychać
kiedy patrzę jak to wszystko płonie

bo ja kocham ogień
i nie pogardzę żadną deską ratunku

spytasz czy palę
a po co to komu?

Znam ja poetę; ach, jak ja dobrze go znam! Wyrazy ma wypisane na twarzy, a szuflady jego szklane.

Idzie ulicą starsze małżeństwo. Moją uwagę zwraca to, że trzymają się za ręce. Jakby byli młodymi zakochanymi podlotkami. Coś czułego od nich bije. Rozmawiają na tematy błahe, że muszą kupić rzodkiewki, że się chmurzy i pewnie będzie padać, że trzeba odebrać okulary od okulisty i pójść do biblioteki oddać książki.
Trzymają się za ręce i ta czynność jest dla nich najzwyklejsza w świecie. Przecież robią to od wielu lat. Nie zwracają już na to uwagi, ręka sama lgnie do ręki. Mówią o zwykłych rzeczach, ale splecione ręce są w miłości czymś ważkim. I tak idą sobie starsi zakochani i rozmawiają, i za młode ręce się trzymają.

"Bóg posłał mnie przed wami, aby zapewnić wam przetrwanie na ziemi i aby wielu zostało zachowanych przy życiu" Czyli Bóg Wszechmogący posłał Józefa przed braćmi jego, do Egiptu, aby zapewnić wam, braciom Józefa przetrwanie, głodu, brak żywności na ziemi - rodzaj informacji i aby wielu, ludzi zostało zachowanych przy życiu, nie pomarli z braku żywności. Analogicznie do Boga Wszechmogącego, który posłał na ziemię Jezusa Zbawiciela wzór człowieka dla człowieka, aby zapewnić każdemu z nas zbawienie, życie wieczne w [...]

„Napijesz się wody?” - spytał. „Tak” – padła zdawkowa odpowiedź. Podchodził do stolika, gdy usłyszał pytanie, szybkie jak strzał z broni…

„… czy Ty pojmiesz mnie za żonę?… Zaskoczony odwrócił się w jej stronę… „Cooo?…” Powtórzyła wolno i dobitnie… „… czy chcesz pojąć mnie za żonę?…

„Oczywiście, Kasiu… choćby jutro…”. Już dawno postanowił, „ta albo żadna”.

„Nie… nie jutro…” - w jej głosie usłyszał determinację - „… nie jutro… dzisiaj… dzisiaj, tu i teraz…”. Podszedł bliżej, spojrzał jej w ciemne oczy i półszeptem odrzekł - „Tak, chcę pojąć Cię za żonę… nawet dzisiaj… nawet tu i teraz…”. Odpowiedziała delikatnym pocałunkiem… i lekkim krokiem, jakby pozbyła się jakiegoś ciężaru, wyszła z pokoju…

Gdy delikatnie dotyka twojej skóry, czujesz to przyjemne mrowienie. Gdy przenika przez włosy zatrzymując się małymi drobinkami, niczym zagubionymi świetlikami.
A trawa? Gdy wygina się dumnie w maleńki, sprężysty łuczek. Taka ledwo zauważalna podnieta natury...
To takie samo uczucie, gdy na ciebie patrzy, a w jego oczach cały błękit nieba.

Sylwia Pryga

Stoję na przystanku na Placu świętego Józefa. Autobus się nie pojawia. Moją uwagę przyciąga mały malutki chłopiec w niebieskiej bluzie i z dużym różowym plecakiem. Idzie to takie małe, przechodzi przez ulice. Rozważnie się rozgląda, czy samochód nadjeżdża, aby móc bezpiecznie przejść na drugą stronę jezdni. Zastanawiam się, ile może mieć lat chłopiec. Taki mały, a ktoś go wypuścił na ulicę, żeby sam pokonywał drogę od domu ze szkoły? Chłopiec idzie swym rytmem i spokojem, jakby wyuczone miał wszystko, [...]

Idzie ulicą Górnośląską stary mężczyzna. Idzie o kulach. Bardzo powoli. Ludzie go wymijają. Dla niego zdają się biegnąć. Bo mężczyzna posuwa się bardzo wolno. Nie nadąża za płynącym światem. A świat zapatrzony w siebie nie zauważa starego człowieka. Panta rhei. Człowiek ten jest jednak mądrzejszy od wszystkich innych ludzi. Patrzy na młodych i wie, że oni też kiedyś zwolnią. Przyjdzie na to czas. Człowiek ten poprzez swoją powolność odbiera świat inaczej niż inni. Dokładniej analizuje, patrzy. W swym spowolnieniu odbiera świat staranniej. Mijam starego człowieka. Fotografuję go oczyma pamięci, by wywoływać obraz jego w okruchach wspomnienia. Bo starość nie jest negatywna. To dojrzałość i piękność życia. Tylko ułomność fizyczna jest spowalniaczem. I o kulach trzyma się ciało. Nie duszę.

"Józef zaś rzekł do braci swoich: Zbliżcie się, proszę do mnie ! A gdy się zbliżyli, rzekł: Jam jest Józef, brat wasz, którego sprzedaliście do Egiptu" Czyli Józef zaś rzekł: słowa, dźwięki, wibracje - nośniki mowy słów do braci swoich: Jam jest Józef, brat wasz, którego z nienawiści sprzedali do Egiptu, ziemi plemienia Chawili, przeklętego potomka Chama (Rdz 10,6-7; 9,25) Analogicznie do świadomości każdego z nas że Jezus Zbawiciel jest wzorem człowieka dla człowieka, który w zastępstwie każdego z nas [...]

Przedwojnie. Przedwiośnie. Przecudownie. Było. I te czasy nie powrócą. Jeździ dziewczyna na rowerze do pracy. Ma długie blond kręcone włosy. Chłopcy oglądają się za nią, gdy tak jedzie. Uśmiech na twarzy dziewczyny przyciąga spojrzenia. Tą wiosną radosną zachwyca się. Przejeżdża koło cukierni pana J. Jest koło cukierni na ulicy właz, wejście do kanału. Dziewczyna, zawsze gdy jedzie, to jedzie po nim. Nie wie, że za lat parę, będzie w innym świecie. Na razie uśmiech na twarzy. Potem będzie na twarzy prosta kreska albo usta wygięte w podkówkę. Na razie jest słodko, jak w omijanej cukierni. Dziewczyna jednak coś odczuwa, zawsze gdy przejeżdża przez właz, to dziwnie się czuje. To duchy, które siedzą w kanałach i czekają. Na co czekają? Czekają na to, aż się stanie, to co ma się stać. Dziewczyna czuje energię bijącą z kanału. Przejeżdża tramwaj i nikt w nim nie wie, że ludzie będą pod miastem żyć. Duchy kanałów już wypatrują Kolumbów. Jeszcze tylko trochę i nastąpi Apokalipsa spełniona, gdzie ludzie wstąpią do...kanału...

W dzisiejszych czasach, coraz więcej ludzi jest gotowych na to, aby żyć w systemie sterowanym przez sztuczną inteligencję (AI). W takim systemie, AI jest odpowiedzialne za ustanawianie sprawiedliwości, a także za kontrolowanie i egzekwowanie prawa. Ludzie poddają się jego woli, ponieważ wierzą, że jest ona lepsza i doskonalsza niż ludzka władza.

Jednym z głównych powodów przyciągania ludzi do tego rodzaju systemu jest to, że AI jest pozbawione emocji i uprzedzeń, dzięki czemu jest ona w stanie działać w sposób [...]

Siódma rano, ona jeszcze spała. Przyglądał się jej drżącym powiekom. Nagle zmieniła pozycję kładąc się na boku, kierując twarz w stronę wpadającego do sypialni w słońca. Jego smuga bawiła się jej policzkiem, unoszącymi się drobinkami kurzu. Z jej ramienia spadło ramiączko koszuli odsłaniając pierś.
Pieścił ją wzrokiem chcąc wydłużyć tę chwilę, w której słońce bezlitośnie szybko zmienia miejsce wędrówki. Grzbietem palców zaczął ją głaskać wzdłuż ramienia w kierunku zagłębienia łokcia. Lekko wyschnęła, otworzyła oczy.

- Dzień dobry, jak się spało? Na co masz ochotę? - spytał
- Na Ciebie.

Sylwia Pryga

1. "Pożegnanie to tęsknota serca rozstającego się z przeszłością, lecz pozostawia po sobie piękne wspomnienia, które trwają niezmiennie."

2. "Czarno-czerwony kwiat pożegnania, który przekwita, aby zwiędnąć, ale piękno jego kolorów pozostaje jak swoisty zapach w naszej duszy."

3. "Pożegnanie jest tańcem w deszczu, kiedy krople wody mieszają się z łzami, a serce jest pełne smutku, ale też nadzieji jednocześnie."

4. "Pożegnanie to książka, którą zamykamy, ale historie z niej pozostają w naszej pamięci."

5. "W pryzmacie uczuć, świadomość rozjaśnia, platoniczne spojrzenie, pozwala zobaczyć nas dalej, ponad własne pragnienia, jak gwiazdy - oddalone, lecz zawsze na jednym niebie.

"Wtedy Józef nie mógł już opanować się dłużej wobec wszystkich, którzy stali wokół niego, i zawołał: Wyprowadźcie wszystkich ode mnie. I nie pozostał przy nim nikt, gdy Józef dał się poznać braciom swoim" Czyli wtedy Józef nie mógł już opanować się dłużej, by dać się poznać braciom swoim wobec wszystkich Egipcjan, którzy stali, na formie ruchu wokół, otaczając Józefa z każdej strony, i zawołał, donośnym głosem: Wyprowadźcie wszystkich ode mnie, by nie pozostał przy Józefie nikt z Egipcjan, którzy [...]

Jadę autobusem przez znane - nieznane krainy. Tu skręt w prawo, tam w lewo i już jesteśmy w tym miejscu. Oko wychwytuje obrazy mgłą skąpane. Być pod tym drzewem, wolności pragnę.

Nagle chwytam dwa różno - odmienne światy. Jest bowiem podwórko. Na tymże podwórku kojec mały z dwoma psami. Oraz większe zagrodzenie z kurami. Kury mają na swojej ziemi raj prawdziwy, bo drzewa i krzaki. Psy natomiast ziemię samą. Kury dziobią ziemię i nie zwracają uwagi na psy, które im zazdroszczą tejże wolności, skromnej, ale wolności. Ta sosna wysoka, która rośnie na terenie kur, wzbudza zachwyt i pożądanie największe psów. Chciałyby one ostrzyć o nią zęby albo się grzbietem podrapać. Psy wtykają pyski w siatkę kojca i zazdroszczą kurom, że te tak dobrze mają. Bo chce się wolności, która by większa od pozornej wolności była.