Dwa miesiące później poruszałam się pomiędzy oddziałami; swoim i onkologią. Przywiązanie do obcej osoby stanowiło dla mnie niewytłumaczalne zjawisko.
Jak Anioł, snułam się we mgle, i wypatrywałam jego. Jednak się nie pojawił. Mój narzeczony, jej bratanek.
Organizm Michaliny nie przyjął leczenia, chłoniak siał błyskawicznie i zbierał plony. Utrata wagi, brak apetytu i podwyższona temperatura, do tego uporczywe świąd skóry były przeciwwskazaniem do operacji. Roman prawie zamieszkał w szpitalu, czuwał dzień i noc. [...]

Czas już na mnie,pomyślał Robert po czym nerwowo zaczął spoglądać na zegarek,żeby rozmówca mógł zauważyć,że się śpieszy. Po czym spojrzał na dwie puste butelki whisky i znowu na rozmówce,widać było kogo bardziej rozluźnił ten alkohol. Przyjaciel Roberta,Olek bawił się w najlepsze,zaczął wspominać stare czasy z nimi w roli głównej. Znali się od podstawówki więc mogli by tak wspominać całą noc,a raczej Robert nie miał na to ochoty.
- Słuchaj,sorry ale muszę już spadać-odparł Robert,przerywając wypowiedź [...]

MOJA KLAWIATURA CIĘ LUBI (c. d.)
„Uwaga! Wnikliwe” – odpisała rozbawiona, patrząc na swoje, rzeczywiście intrygująco korzystne zdjęcie. (Oj, tam – zobaczymy, ktoś zacz, Panie Mądralo posługujący się prostym, szorstkim językiem w stylu co najmniej mało kwiecistym. I nie do końca poprawnym. Facet często nie przebierający w słowach, ale myślący i rzeczowo uzasadniający swoje racje.
„Czarujesz? Mam się bać?”
„Czytam uważnie. Czasem między wierszami”
Poradził jej i pomógł rozwiązać techniczny kłopot [...]

"Pod wieczór przyszli dwaj aniołowie do Sodomy, a Lot siedział w bramie Sodomy" Czyli przed zachodem słońca przybyli dwaj posłańcy Boga Wszechmogącego do miasta - państwa Sodomy, a Lot bratanek Abrahama siedział przed zachodem słońca w bramie miasta - państwa Sodomy "Gdy ich Lot ujrzał, powstał, by wyjść na ich spotkanie, i pokłonił się aż do ziemi," Czyli gdy Lot spostrzegł posłańców Boga Wszechmogącego z wymiaru źródła informacji, powstał, by wyjść na ich spotkanie i pokłonił się z wymiaru ziemi aż do [...]

Świtało, kiedy opuściłyśmy apartamenty Romana. Problem pojawił się przy windzie. Michalina odmówiła wejścia do niej. Więc z ciężką głową i walizką u boku ruszyłyśmy schodami do góry. Droga była wyboista i stroma. Dotarłyśmy przed czwartą pod drzwi mojej kawalerki.
Rano jak najciszej zsunęłam się z łóżka, by nie budzić ciotki. Kiedy weszłam do kuchni, to oniemiałam. Michalina świeża i nucąca pod nosem… miłość ci wszystko wybaczy… spoglądała przez okno. Na stole przygotowane śniadanie i dymiąca kawa [...]

MOJA KLAWIATURA CIĘ LUBI
Juleczka przeglądała album, wydając okrzyki zachwytu. Zatrzymała się przy jednej z fotografii.
– To jest „to” zdjęcie? To, wiesz…?
- To, to – zaśmiała się Ewka.
***
Tego lata, po kilku miesiącach zdalnej pracy, stęsknione za swoim towarzystwem, skrzyknęły się na ognisko, w bardzo uszczuplonym gronie – wiadomo, pandemia…
Pandemia, narzekanie, biadolenie… Kręgosłup mi siada! Oczy mi wysiadają! Nerwy mam jak postronki! Mdli mnie na widok komputera!
- A ty, Ewka, jak? Dobrze się [...]

Minęło już kilka lat odkąd postanowiliśmy nauczyć się żyć bez siebie. Może nawet bardziej była to moja decyzja, ale nie dałeś rady okazać się dla niej przeszkodą, więc dzielę winę na dwoje. Patrząc dziś na Twoją obrączkę widzę, że wyszło na dobre to nam obojgu. Zamienić niepewność na "tak", krzyk na spokój, szarpanie na spokojną rozmowę, tęsknotę na bliskość, natchnienie na dzieło, brak snu na poobiednią drzemkę, dziką nieufność na wspólne oswajanie codzienności... W całym tym szaleństwie była [...]

Myślę, że największym krytykiem Twojej osoby jesteś Ty sama.
Nikt tak krytycznie na Ciebie nie patrzy jak właśnie Ty.
Mrużysz oczy, zaciskasz usta i bez zająknięcia się wymieniasz wszystkie wady, których często nie widać.
Zapominamy, że człowiek nie jest idealny.
Żaden człowiek. Chociaż każdy do tej perfekcji dąży.
Jednak pamiętaj dla kogoś możesz być przez chwilę idealna, perfekcyjna i ta jedyna...
Ale potem i tak zobaczy Twoje wady i albo je zaakceptuje, albo zmarszczy czoło, zaciśnie usta i odejdzie. [...]

Słońce na dobre ukryło się za horyzontem, a na hebanowym, wieczornym niebie błysnęła pierwsza gwiazda. Rudy kot Morus wygodnie ułożył się na kocu, który dla ocieplenia surowego wnętrza pokoju położyła na parapecie kilka dni temu.

- Pora wreszcie to zrobić, Soph - szepnęła, dodając sobie otuchy i zerkając na ogromną walizkę, stojącą w progu salonu. Brązowa skóra zdążyła już popękać w kilku miejscach. Całość pokrywała gruba warstwa kurzu. Miesiąc temu babcia Klementyna postanowiła na jesień życia [...]

Wróciłam prawie nad ranem do pustej szczeliny pośród betonowej budowli. Gdzieś tam na wschodzie Słońce budziło się do życia. Jak dobrze, że niedziela – pomyślałam. Wzięłam prysznic, nastawiłam budzik… usnęłam.

Punktualnie o czternastej zadzwonił domofon. Wjechał na górę i zagwizdał z podziwu, gdy mnie zobaczył. Przytuliłam się do niego, lecz on nie odwzajemnił mojej pieszczoty, tylko poprosił o wodę.
— Gotowa? — zapytał. — To jedziemy, mamusia nie może się denerwować.
— Daj mi jeszcze chwilkę, [...]

- Brakuje mi deszczu. Zamykam czasem oczy i myślę o tym, jak wybiegałyśmy z domu w niepogodę, żeby celowo zmoknąć. Krople spływały do ust, miały taki miękki posmak...
- Pamiętam. Z nikim innym nie spacerowało mi się lepiej, niż z Tobą. Zawsze byłaś chętna na nocne wędrówki, zbudzona kroplami, które uderzały w parapet...
- Zastanawiam się czy ktoś kiedyś widział jak tańczymy w deszczu, chwytając go dłońmi, ustami...
- Jeśli tak było to ten widok nigdy nie powinien zamknąć mu oczu na to, co piękne, a przed [...]

Mówią, że miłość nie spada z nieba. Jednak w tym przypadku spadła niczym meteoryt. Ja poważna studentka trzeciego roku medycyny wpadłam w sieć szalonej konwulsji przed rzucawkowej. Zakochałam się jak głupia gąska. Lato w bieszczadzkich klimatach i misternie tkane sieci przez męskiego tarantulę trafiły w moje obszary. Na szczycie Tarnicy byłam pod gwiazdami i spadały z nieba anioły. Zostałam zafascynowana jego przysięgą… niewinność do nocy poślubnej.
Wróciliśmy do Krakowa już razem. Kobieta [...]