„Maska”

Zgodnie z obietnicą, specjalnie dla A. - czekam na Twój powrót niecierpliwie i mam nadzieję, że dość twórczo. ;]
_____________
Motto: „Niektóre twarze to nawarstwione maski.” (Aldona Różanek)
Muzyka: Zakk Wylde - „Suicide Note Pt 1”

Otwieram drzwi, wciąż jeszcze z przyklejonym do twarzy uśmiechem. Stawiam tylko jeden krok, który dla mnie wydaje się być skokiem na drugą stronę przepaści bez dna. Już tylko subtelny ruch dłonią, tak kurczowo zaciśniętą na klamce i oto jestem... Gdzie? W swoim świecie, ograniczonym czterema ścianami, sufitem i podłogą. Czasami zapominam, że muszę dzielić swoją przestrzeń z nieustępliwymi meblami, które, żywiąc ogromną urazę, odgrywają się na mnie, wymalowując na moim ciele barwne siniaki - znak, że znów nasze osobiste strefy zderzyły się tak boleśnie.
Opadam na miękki materac często tak nieprzyjaznego mi łóżka, które często bywa moim koloseum - tu staję oko w oko z własnymi słabościami, które odważnie wypełzają spod płaszcza ciemności bezsennych nocy. Z cichym westchnieniem ulgi zdejmuję maskę, pod którą ukrywam się poza moim azylem. Niechętnie zwlekam się z łóżka, kierując powłóczyste kroki w stronę popisanej czarnym markerem szafy. Maska "zadowolonej z życia nastolatki" zawisła między: "roześmianą, bezproblemową dziewczyną" a "odpowiedzialną i dojrzałą kobietą". Spojrzałam w najodleglejszy, zacieniony kąt szafy. Z dużą dozą niepewności sięgnęłam po jedną z moich masek, których dawno już nie zakładałam. Ostrożnie zdmuchnęłam pokrywający ją kurz, rozsyłając wokół siebie srebrzysty obłok, który wywołał nieprzyjemny skurcz oskrzeli. Odruchowo zaaplikowałam lek, spoglądając na obiekt, który trzymałam w drżących dłoniach. Przyjrzałam się jej uważnie i z przerażenia upuściłam na podłogę. Szczątki maski rozprysły się na drobniutki złoty pył, który zamigotał i znikł. Zamknąwszy z trzaskiem drewniane drzwiczki szafy, zsunęłam się po ich gładkiej tafli. Zgięte w kolanach nogi otoczyłam ramionami. Po bezbarwnych policzkach płynęły gorzkie łzy. Straciłam swoją prawdziwą twarz..
Kim teraz jestem? Człowiekiem bez twarzy. Za dnia w czerni cieniu przemykam, by przetrwać, a w nocy wpatruję się w gwiazdy, z księżycem rozprawiam o nicości. Z całego "ja" pozostał tylko niemy krzyk, upchnięty w bezdennych źrenicach i historia życia zapisana krwią, obijająca się w tęczówkach...
Lecz są chwile, gdy odrzucam maski wszystkie, stając twarzą w twarz z prawdziwym chaosem myśli i pustką emocji. Potem wpadam w ramiona przyjaznej Miłości, wypłakując ze łzami samą siebie, z kropel tych odradzając swą prawdziwą twarz i tylko wtedy jestem w prawdziwym Azylu...