Dwunastu - Epilog

Zachodzące słońce oświetlało niezliczone rzędy krzyży, tworząc groźne cienie między nagrobkami. Głos księdza tylko na chwile rozpraszał ciszę władającą tym miejscem, tak jakby sam cmentarz sprzeciwiał się wypowiedzeniu świętych słów ostatniego pożegnania akurat nad tą trumną. Wśród żałobników przed jeszcze otwartym grobem stała młoda dziewczyna, zanosiła się płaczem nawet nie starając się ukrywać łez. Jednak największą uwagę zwracało na siebie stojące trochę z boku tajemnicze towarzystwo: jedenastu mężczyzn półkolem otaczało parę. Wyglądali jakby garnitury ograniczały ich swobodę ruchu, hamując pierwotne instynkty. W środku półkola stali obok siebie kobieta i mężczyzna: On wysoki, przystojny, dobrze zbudowany blondyn o oczach tak błękitnych jak wiosenne niebo- idealny mężczyzna. Jej uroda przechodziła najśmielsze wyobrażenia, ciemne długie włosy, falami opadały na ramiona, idealna figura i wzrok, który mówił każdemu mężczyźnie, że zrobi dla niej wszystko- pierwowzór kobiety, najpiękniejsza z pięknych. Wreszcie ksiądz zamilkł i trumna została opuszczona do dwumetrowego dołu, lecz zanim grabarze złapali za łopaty do grobu podszedł On i rzucił na wieko czarną różę, którą trzymał w dłoni, zaraz za nim po kolei podchodził każdy z Jedenastu wrzucając po jednej róży do grobu. Na końcu podeszła Ona, róża w jej dłoni miała barwę krwi. Kiedy pierwsza gruda ziemi uderzyła o wieko trumny ich już nie było. Każda kolejna łopata ziemi zasypująca grób wywoływała dreszcze u płaczącej dziewczyny.
Na płycie leżało mnóstwo kwiatów, na nagrobku tylko dwa słowa „A gdyby” i samotna młoda dziewczyna przed grobem z oczami pełnymi łez. W ciszy cmentarza ostatnie promienie słońca oświetliły czarny nagrobek, ustał wiatr, dziewczyna upadła…