Stokrotki

Siedziała każdego dnia na tej samej ławce, w dłoniach ściskała mały bukiecik kwiatów, który zmieniał swój wygląd wraz z zmieniającą się datą. Siedziała, nie ruszała się, z nikim nie rozmawiała, bo też nikt niczego od niej nie chciał, wzrok wlepiony miała w bramę wejściową parku.
Po kilku latach przestałam nawet zwracać na nią uwagę, jakby była stałym elementem tego miejsca, jak Syrenka jest nieodłączną częścią rynku. Jednak ciekawiła mnie jej historia i to, na kogo czeka od tylu lat. Wyglądała na osiemdziesięciolatkę, jednak w jej postawie nie było nic, co mogłoby sugerować, że jest wątła i słaba.
Siedziała tam, czekała, zmieniały się tylko pory roku. Jej zimowy płaszcz zmieniał się w cienki sweterek, kozaki w sandały, a stokrotki w bratki…
Gdy pewnego dnia weszłam do parku z aparatem zawieszonym na szyi, nie od razu zauważyłam, że jej nie ma. Ławka straszyła smutkiem. Nie było jej.
Mimo myśli tłoczących się po głowie, zajęłam się fotografowaniem wiewiórek. Jakiś czas później dostrzegłam kobietę w średnim wieku, która na owej ławce położyła bukiecik stokrotek. Już miała odchodzić. Jednak w wyniku spontaniczności, podbiegłam do niej, zatrzymałam i zapytałam ją wprost, czy mogłaby mi opowiedzieć historię kobiety z bukietem.

- W tym parku moja mama, która była wtedy w czwartym miesiącu ciąży, pożegnała się z ojcem. Był to pierwszy dzień Powstania Warszawskiego. Mój ojciec chciał wziąć w nim udział. Powiedział matce, że dzień po zakończeniu powstaniu przyjdzie tutaj do tego parku i będzie na nią czekał na tej właśnie ławce, na której teraz siedzimy. Wtedy widziała go ostatni raz. Nietrudno się domyślić, że przychodziła tu każdego ranka od 3-ego października 1944 roku i czekała na swojego męża, aż dzień zamienił się w noc. Gdy urodziłam się ja, przychodziła tutaj, pchając przed sobą wózek z niemowlakiem. Gdy podrosłam, przychodziła beze mnie. Nigdy nikogo nie pokochała, bo ciągle wierzyła, że on jednak wróci. Nie wrócił.
Wczoraj w nocy mama umarła we śnie. Cieszę się, że miała taką spokojną śmierć. Po tylu latach niespokojnej miłości serce przestało bić, dając jej w końcu ukojenie.
Znalazłam ją dzisiaj rano w swoim łóżku. Na jej ustach, pierwszy raz od tych 67-siedmiu lat, pojawił się uśmiech. Jakby po tylu latach włóczęgi wreszcie wróciła do domu.