LIPCOWY OGRÓD 4

Wróciliśmy do naszego bardzo kolorowego ogrodu, którym podczas naszej nieobecności opiekowały się też nasze dzieci, które przyjechały z wielkiego miasta wypocząć na wieś ze swoimi dziećmi. Cudnie kwitły słoneczniki, lilie i na przykład jeżówki. A pomiędzy kwiatami, pod krzewami, na drewnie pod balkonami słodko w dzień leniuchowały liczne koty sąsiadów i nasza Cirilla. Czemu tutaj, to tajemnica. Jakoś polubiły ten kolorowy zakątek.

Wśród nich była też Adaś - kotka, którą na początku jej losu mylnie wzięliśmy za kocura i daliśmy jej męskie imię. Później już nie zmieniliśmy go. Przyszła na świat pewnie późnym latem 2017 roku z Szarotki, gdzieś pewnie na pryzmie drewna pod którymś z balkonów albo w szopce, czy stodole lub może w białoruśce albo sześćdziesiątce, któregoś ze sąsiadów, ciągnikach garażowanych pod wiatami okrytymi eternitem lub papą.

Szarotka kociła już wtedy kocięta obarczone wadą. Nierosły za bardzo i w życie wchodziły mniej lub bardziej karłami, osłabionymi, z tendencją do chorób wszelkich. Może też na ich kondycje wpływ miały surowe warunki pierwszych dni, tygodni i miesięcy życia. Bez weterynarza, niewielka ilość pokarmu, kleszcze i choroby. Ale jakoś przeżywały zimy i potem żyły trapione chorobami, co było widać. Adasia zobaczyliśmy pierwszy raz w październiku 2017 roku. Nie rosła, ale była bardzo żywym i wesołym kociaczkiem. Lgnęła do ludzi, u których szukała czułości i resztek mięsa z obiadu.

Przetrwała zimę z 2017 roku na rok 2018 i spokojnie sobie żyła, skarłowaciała, ale w miarę zdrowa. Niestety była kotką. Wiosną zauważyliśmy, że ugania się za nią usilnie Barbor - kot król placu i pragnie z nią igraszek miłosnych. Pewnie wydzielała jakieś hormony, ale w swoim kalectwie nie czuła potrzeby macierzyństwa i widzieliśmy, że nie rozumie czemu Barbor ją atakuje. W desperacji uciekała na najwyższe partie gałęzi tui i kaliny, gdzie ciężki Barbor nie mógł wleźć, o czym wiedział i kilka pięter niżej posyłał jej niby dziecięce kwilenie muzykę kocurzych zalotów.

Potem analogicznie sytuacja powtórzyła się na przełomie wiosny i lata. Mała kotka dramatycznie uciekała na najwyższe piętra drzew przed amorami kilku już kocurów. Uciekła i jakoś przetrwała ten czas, ale była bardzo umęczona. Na szczęście w następnych miesiącach nic się nie działo i nawet urosła i przytyła troszkę przez lato jesień i większą część zimy.

Problem powrócił w lutym 2019 roku. Znowu za Adasiem zaczął uganiać się Barbor i zaraz dołączyły inne kocury w hierarchii. Znowu ucieczki na wierzchołki drzew. Wreszcie dopadły ją i zwyczajnie gwałciły. Kiedy uciekała schronić się pod płytę grilla, to koczowały na niej i dookoła grilla po dwa trzy i cztery, a kiedy hormony ich roznosiły, to wczołgiwały się pod grill i chwytały ją szczękami za uszy i wyciągały spod płyty grilla i zmuszały do niechcianych, nierozumianych bolesnych aktów miłości.

Wiosną okociła dwa kocięta - szaro-białe i ciemnoszare. Karmiła je i była opiekuńcza, a my zobaczyliśmy je w czerwcu. Szwendały się od jednej posesji do drugiej. Figlowały i bawiły się z dziećmi na ulicy. Potem nagle zniknęły. Przypuszczam, że ktoś znalazł im dom.

Kiedy wróciliśmy z Irlandii, to sąsiad powiedział nam, że w ostatnim tygodniu, gdy dzieci już wyjechały z wnukami do miasta, to na drewnie pod balkonem zamieszkała norka amerykańska, która całymi dniami wylegiwała się w kręgu przeznaczonym na ognisko, oprócz chwil kiedy z łatwością wspinała się na drzewa do gniazd ptaków lub polowała je na ziemi. Faktycznie w ogrodzie znalazłem kilka martwych ptaków. Były całe prawie. Miały tylko wyżarte wnętrza klatek piersiowych. Przez następne trzy dni znalazłem jeszcze dwa martwe kosy z takimi samymi obrażeniami ciała, ale sama norka nie pokazała się. Siedziała gdzieś w drewnie i nie na rękę jej była widocznie nasza aktywna obecność w ogrodzie.

Po powrocie z Irlandii zastaliśmy Adasia bardzo słabą. Była bardzo wychudzona i apatyczna. Prawie nic nie jadła. Jej los dopełnił się pewnej nocy. Siedzieliśmy na balkonie i usłyszeliśmy jej śmiertelny wrzask w ogrodzie po sąsiedzku. Domyśliliśmy się, że padła ofiarą norki amerykańskiej. Więcej ofiar przybysza nie było i norka też zniknęła. Życie ogrodu wróciło do codzienności. Rozkwitały kolejne cudne kwiaty, my dbaliśmy o nie i radowaliśmy się niesamowitymi kształtami, barwami i smakami, a Szarotka kociła kolejne kocięta.