Magiczne bicie jego serca.

Darek był aż nadto słodki. Zobaczył mnie na imprezie i wyobraził sobie coś, na co ja odpowiadałam stanowczo "Nie". Potrafił mi wysłać dwadzieścia wiadomości w ciągu dnia. Dowiadywałam się z nich czego on to beze mnie nie da rady zrobić i jak mu źle. Miałam tego dość, nie chciałam słyszeć już nic. W sercu miałam miejsce tylko dla Mikołaja, choć on nie szukał stałego związku. Chciał być wolnym człowiekiem. Szanowałam to i powiedziałam mu później już tylko raz, że bardzo go kocham. Stwierdził, że z czasem mi przejdzie.
Kiedy trzeciego dnia Darek nie dawał mi spokoju, resztkami sił wysłałam do przyjaciółki wiadomość i zapytałam ją, czy moje trzepiące się z niewyjaśnionych powodów ciało i nieumiejętność złapania oddechu, to objawy uświadomienia sobie kogo tak na prawdę kocham. Nie odpowiedziała. Może sama nie wiedziała albo nie chciała się tą wiedzą podzielić. W każdym razie ja nadal nie odnajdywałam spokoju, który był mi w tej chwili niezbędny. Mój płacz przerodził się w wycie. Jedynym rozsądnym rozwiązaniem w tym momencie było uciec do wspomnień. Momentów związanych z najdroższym mi mężczyzną. One nie sprawiały bólu, były bliskie i ciepłe. Przed oczyma ukazał mi się duży pokoik gdzie na meblach stało akwarium z rybkami, a obok znajdował się wielki telewizor i stosunkowo duże łóżko, w którym pod pościelą zawsze było mi ciepło i bezpiecznie, a gdzieś niedaleko mnie miło biło jego serce. Pomogło. Zasnęłam w rytm bicia tego serca.
Rano wszystko było już w porządku. W ciągu dnia towarzyszył mi obraz mojego ukochanego, który mimo to, że był daleko i nie doceniał miłości jaką go darze, wiedział ile dla mnie znaczy i zawsze pozwalał mi na siebie liczyć. Wieczorem przytulił mnie mocno i dzięki temu nabrałam sił na kolejne dni.