...

To już tydzień jak Ciebie nie ma... Codziennie przewracam kartę w kalendarzu, czekając, aż przyjdzie dzień Twojego powrotu. Ranki są takie szare, słońce okrywa się chmurami, nawet ono nie chce dziś być moim sprzymierzeńcem. Siedzę w pustym pokoju, z lampką wina i albumem zdjęć z naszych wspólnych podróży. Na wszystkich uśmiechasz się tak słodko, jak w dniu kiedy Cię poznałam. Zawsze zastanawiałam się jak wyglądałoby moje życie, gdyby Cię zabrakło... Teraz wiem, że wypełniłeś je kolorami tęczy, a szarość odesłałeś w niebyt. Zawsze budziłeś mnie słowami: „Czy Słońce zechce już świecić?”... uwielbiałam te poranki... zapach kawy i niezapomniany smak tostów, których nigdy nie przypaliłeś. Wspólny wyjazd do pracy i ten codzienny mały prezent ... tabliczka czekolady, żeby słodyczy wystarczyło mi do wieczora, kiedy oboje będziemy już w domu. Kolacje, które zawsze Ty przyrządzałeś, bo ja oczywiście zawsze coś spartoliłam, więc nie porywałam się do gotowania. Cudowne weekendy spędzane w wynajmowanym domku na obrzeżach miasta. I te wieczorne spacery, bez pośpiechu... ja wtulona w Twoje ramiona, Ty dzielnie znoszący moje pytania... Dziś każda minuta dłuży się w nieskończoność, cisza panuje wszędzie, otula każdy kąt naszego domu. Słyszę własne myśli, właściwie to z nimi prowadzę tą dziwną rozmowę. Ty jesteś daleko, nawet nie mogę z Tobą porozmawiać. Nie wiem co u Ciebie, co robisz, czy tęsknisz... Zaczyna padać deszcz ... świat za oknem staje się dziwnie niekształtny ... szybę przecinają strugi wody... lubię deszcz, bo w nim można ukryć łzy ... Kolejny raz przeglądam stare zdjęcia, w kieliszku ubywa wina ... Słyszę dźwięk telefonu ...muszę przerwać tą naszą rozmowę ...