***

To był wyjatkowo zimny kwiecień.

Mimo wszystko, lubię wsłuchiwać się w spadające krople deszczu, niczym nokturn wystukiwany palcami w ziemię. A ta, z upodobaniem je przyjmuje, cichutko mruczy spragniona. Z ledwo rozbudzonych łodyg i liści delikatnie je zlizuje, pławiąc się spełnienieniem. Z chwilą gdy ujrzy wyraźne, wiosenne światło, puści się w szalonym, świeżym pędzie. Rozkrzyczy się, grając w zielone.

Sylwia Pryga