WYDMA

Słońce dotyka śladów bosych stóp, liczy ziarnko po ziarnku. Znikają w oddali. Połyskują różnokształtne muszle, szepczą - weź do ręki przytul do ucha, zanucę co tylko zechcesz. Porzucam w myślach moje łąki i las. Wiatr niesie żywiczny zapach, patrzę jak kołyszą się trawy na wydmach. To tam zapisaliśmy pierwszy raz swoją historię. Błogosławiłam wszystkimi językami świata pożądanie, którym rozkołysałeś się we mnie. Przypieczętowałam wilgocią...
Mewy niespokojnie biły się o powietrze. I twoje dłonie. Teraz to i ja będę jadła ci z ręki. Jeśli tylko zechcesz, na ciąg dalszy.
Słońce przelewa się ze śladu do śladu. Kładzie cieniem na moich nabrzmiałych piersiach...

Sylwia Pryga