Bliskość słońca
Pomyśl jak często spoglądamy w stronę słońca. Odruchowo go szukamy. Szukamy jego ciepła, jego promieni delikatnie masujących nasze twarze. I nawet wtedy, gdy go nie widzimy, bo akurat chowa się ono za gęstymi chmurami. I wtedy, gdy znika gdzieś tam za horyzontem – my nadal go szukamy.
Nadal wierzymy, że tam jest. Tęsknimy za nim. Jednak bardzo często zdarza się i tak, że słońce wisi nieruchomo przed nami. Jest jakby na wyciągnięcie ręki. Oślepia nas swoim blaskiem. Widzimy je, ale… nie czujemy jego ciepła. To najgorsze co może nas spotkać…
Zarówno ze strony słońca, jak i ze strony drugiego człowieka. Pomyśl jak często pragniemy bliskości drugiego człowieka. Osoby, na której nam naprawdę należy. Chcemy dotykać jej dłoni. Głaskać jej policzki. Palcami przeczesywać jej włosy. Chcemy słyszeć jej śmiech. Chcemy patrzeć w jej oczy. Chcemy mieć ją blisko i tylko dla siebie.
Często ten ktoś jest na wyciągnięcie naszej ręki. Żyje pośród nas. Spotykamy go w pracy, w szkole, na uczelni, czy w tramwaju. Podobnie jak słońce – oślepia nas. Choć tym razem nie swoim blaskiem, a swoim charakterem. Widzimy ją. Czujemy zapach tej osoby. Czasami dotykamy jej dłoni, ale… nie czujemy jej ciepła.
I wtedy uświadamiamy sobie, że ona wcale nie należy tylko do nas. Uświadamiamy sobie, że musimy się nią dzielić. Jest jak słońce – nie świeci tylko dla nas. Każdy tak jak my może na nią popatrzeć, poczuć zapach jej perfum. I to wszystko… nie każdy poczuje jej ciepło.
Może jeszcze nie teraz, a może to nie to słońce…
25 April 2012, 13:27
jego promieni delikatnie masujących nasze twarze .- Bardziej pasowałoby : muskających.
Słońce... ach tak! Często nie chcemy go dostrzec. Zamiast wyjść i delektować się jego promieniami, tkwimy bezczynnie w swojej samotni. Wierzymy, że jego ciepło przedostanie się przez te szyby i ogrzeje nasze zmarznięte ciała.
To błędne myślenie. Szczęśliwy będzie ten, kto nawet podczas największej burzy nie przestanie go poszukiwać. :)
