Kraina Otwartych Okiennic

Ludność Polska z tych terenów została w 1915 roku przesiedlona daleko wgłąb Rosji, na Syberię. Kiedy powracali, zaczęli budować tutaj domy drewniane, na wzór tych które widzieli na Syberii. Wyszło ogólnie coś naprawdę zachwycającego. A ludzie żyją tutaj spokojnie, nieśpiesznie. Na ławki przed domami wystawiają swoje płody rolne, rękodzieło. Czekają aż kierujący zatrzymają się. Może coś kupią, może zechcą z nimi porozmawiać, pofilozofować, pomodlić się, snuć perspektywy, poopowiadać, może tylko posłuchać lub pożyczyć sobie wzajem wszystkiego dobrego.

Pani Pilot zachęca nas do powrotu tutaj na dłuższe wczasy, aby nacieszyć się przeuroczym Podlasiem. Choćby tutaj w tych cudnych meandrach i zakolach Narwi, gdzie fantastyczne łąki, bajkowe puszcze i baśniowo wyglądające wioski oraz ciepli, życzliwi, uczynni ludzie. Warto sięgnąć też po materiały dostępne w Internecie. Powiem, że połyka się bakcyla tamtejszego piękna i marzy się by tam powrócić.

Za Rybołami, przez Narew przerzucony jest klasyczny niemiecki most, który tutaj został przywieziony po drugiej wojnie światowej ze Szczecina. Kiedyś słyszałem od jednego przewodnika we Wrocławiu, że przenoszono te mosty na wschód, wywożono dzieła sztuki z tak zwanych ziem odzyskanych, rozbierano tam kamienice i kościoły, zwłaszcza protestanckie i wywożono do odbudowy Warszawy, bo spodziewano się, że administracja polska na dzisiejszym zachodzie Polski jest przejściowa i te ziemie wrócą do Niemiec.

Wiele lat mieszkałem w Namysłowie na Dolnym Śląsku, dzisiaj miasto administracyjnie przynależy do województwa opolskiego. Tam, gdzie dzisiaj jest chyba plac zabaw jeszcze, na przeciwko słynnego browaru, zdaję się, że miejsce to nazywa się Skwerem Jana Skali, to właśnie tam była piękna świątynia ewangelicka, którą władze komunistyczne postanowiły rozebrać. Starsi Namysłowianie opowiadali mi, że w końcu rozebrano świątynie w czynie społecznym, bo mieszkańcom ponoć obiecano, że z tej cegły zostanie wybudowane przedszkole. Po drugiej stronie ulicy był kościół ceglany katolicki, który służył jako magazyn nawozów po wojnie. Społeczność katolicka była silna i odzyskała kościół dla siebie. Dzisiaj to kościół pod wezwaniem Świętych Franciszka z Asyżu i Piotra z Alkantary.

Zacząłem od Podlasia, a skończyłem na Dolnym Śląsku. Nigdy nie wiem, dokąd zaprowadzą mnie moje rozważania, ale dobrze mi z tym, choć wiem, że dla wielu jest to trudne do zrozumienia, a tym bardziej do akceptacji.