***

Usta przybierają barwę szarą, włosy też. Zaczynają mnie skubać pijane chrząszcze i jętki. Drażnią podbrzusze. Jeden kęs jak za jeden grzech, aż boli.
W oddali dogasa ognisko i ostatnie promienie słońca. Liżą spokojną taflę, wtapiają się, giną w toni. Morze nuci pieśń zagubionych, próbuję przez chwilę się wsłuchać. Sennie kołysze, obija o falochron. Wypluta na brzeg zieleń i brunatność chowa połyskujące muszle i kamyki, wypłukane przez nurt kolorowe szkiełka. Na każdym z nich naznaczony fragment innej historii...
Dogasa dzień, dzień o jego oczach i dłoniach. Słonych i wilgotnych ustach. Czuję ciepło. W końcu milkną mewy.

Sylwia Pryga