Ktoś

Przed moim podwórkiem stała dziewczynka. Dosyć wysoka, z jasnymi lokami i granatowymi oczami.
Podeszłam do niej zaniepokojona:
- Cześć, jak się nazywasz? - powiedziałam zachrypniętym głosem.
Nie usłyszałam odpowiedzi, tylko zauważyłam jakby mocniej ścisnęła swojego misia.
- A gdzie twoja mamusia?
Dziwnie w tej chwili na mnie popatrzyła, tak jakby nie zrozumiała o czym pytam. Zadawałam jej coraz więcej pytań jednak nie usłyszałam odpowiedzi. Spytałam ją też po niemiecku, francusku, angielsku i czesku, jednakże skutek był zawsze taki sam - milczenie.
Po chwili uświadomiłam sobie, że przecież się spóźnię do pracy, ale nie mogłam jej zostawić przed moimi drzwiami.
Wskazałam na samochód i zapytałam:
- Pojedziesz ze mną?
Podeszła do mnie i chwilę patrzyła w moje oczy. Stała tak i wpatrywała się we mnie. W końcu weszła do samochodu.
Zastanawiałam się gdzie ją mam zostawić, przecież nie wezmę ją ze sobą do pracy. Głupio mi było ją także zostawić u boku policji czy domu dziecka.
Zadzwoniłam do cioci, która do niedawna pracowała w przedszkolu. Szybko jej opowiedziałam całą sytuację i nawet nic nie mówiąc - zgodziła się. Z rodzicami tak łatwo by mi nie poszło.
- Poznasz moją ciocię. Nazywa się Miriam. Kiedyś pracowała w przedszkolu, a teraz odpoczywa lub zajmuje się dziećmi jako niania. Myślę, że ją polubisz.
Najbardziej dziwił mnie jej brak reakcji, ani nie uśmiechała się, ani nie płakała, nie okazywała złości, strachu. Po prostu NIC, jakby wyłączyła swoją emocjonalną stronę.
Zostawiłam ją z ciocią, lecz jej też nic nie powiedziała. Szybko wycofałam samochodem i ...

------
Po długiej przerwie pisania opowiadań, spróbowałam swoich sił. Oby nie było tak źle ;)