deszcz

Róża udzielała się na forum dyskusyjnym. Któregoś wieczoru napisała do niej młoda dziewczyna. Eliza uczyła się w klasie maturalnej. Miała problemy osobiste. Nie dogadywała się z chłopakiem, z którym była w ciąży oraz z rodzicami, którzy się jej wyrzekli. To, że jej nie wyrzucili z domu, nazywała prawdziwym szczęściem. Spędziły całą noc na rozmowie. Po tygodniu Eliza napisała, że zaczyna jej się układać. Dogadała się z rodzicami, a z chłopakiem spędza teraz mnóstwo czasu. Róża cieszyła się jej szczęściem. Od tamtej chwili zechciała być psychologiem. Rzuciła studia chemiczne i rozpoczęła swoją przygodę z psychologią.
Tej nocy jednak nie było spokojnie. Z nieba spadały ogromne krople zimnego deszczu, na północy błyskały pioruny.
Róża wybiegła na ulicę i upadła na kolana. Twarz miała mokrą od łez. Za nią wybiegł Łukasz.
- Róża...
- Zostaw mnie! - krzyknęła rozpaczliwie, wstała i oparła się o drzewo.
- Proszę, wybacz mi.
- Zostaw mnie! - powtórzyła, starając się, aby krzyk był jeszcze donośniejszy. Nie udało się, dlatego zaczęła kaszleć.
- Nie chciałem tego zrobić, przysięgam!
- Ale zrobiłeś!
Łukasz nie wiedział, co jeszcze powiedzieć. Jak przeprosić.
- Popełniłem błąd... Pozwól mi go naprawić.
- Nie! Zostaw mnie!
Wątpił, czy uda mu się ją przeprosić. Wątpił, czy mu wybaczy. On sam prawdopodobnie nie wybaczyłby zdrady, a co dopiero Róża. Wiedział, że ona szuka miłości prawdziwej, czystej, takiej, w którą on sam nie wierzył. Teraz zranił ją tak, jak można zranić najbardziej kochającą kobietę. Jak on mógł?! Przecież to było tylko kilka drinków z koleżanką z pracy! Najatrakcyjniejszą, swoją drogą. Zgodził się na spotkanie, bo spodobał mu się jej zachwyt wierszami. Gdy czytam twoje wiersze, czuję się zupełnie naga. To samo na temat jego poezji powiedziała Róża.
- Proszę.. Wybacz mi..
Ledwo usłyszała jego szept. Płakała rzewnymi łzami.
- Nie! Odejdź, błagam, odejdź...
- Kocham cię!
- Idź sobie!
- Chcesz tego? Naprawdę tego chcesz?
- Tak!
Najsmutniejszy mężczyzna na świecie zrezygnował z dalszej próby przekonywania jej do siebie.
- Bierz tą swoją cholerną maszynę do pisania i wynoś się! Słyszysz?! Słyszysz?!
Podszedł do niej, objął ją i namiętnie pocałował. Ostatni raz. Jej usta były słone i pełne żalu. Przerwała krótki taniec ust, jej oczy po raz ostatni spojrzały w błękit, który zawsze ją uspokajał.
- Kocham cię...
Odwrócił się i zniknął za ścianą ulewy. Każda spadająca kropla krzyczała, uderzając o ziemię. To był koniec miłości Róży. Stała tak w deszczu, póki nie spłynęło z niej ostatnie, zabijające ją uczucie.