Drożdżowiec

Wiktor Dominik i Anna wrócili z kościoła ze dwadzieścia po siódmej, czyli już pod wieczór. Boże Ciało, a oni dopiero teraz byli na mszy, bo tego dnia po prostu odpoczywali: śpiąc, leżąc, jedząc, pijąc, rozmawiają i tworząc oraz ciesząc się ogrodem, sobą, swoim szczęściem. Po powrocie z kościoła Anna nalała do szklanek herbaty i ponownie poszli na balkon. Wiktor Dominik przenosił wenę pod zdjęcia na facebooku, a Ania rozprzestrzeniała ludzkości wesołą i czasami wręcz sprośną radość, zawartą w postach wesoło do życia podchodzących stron internetowych.

O godzinie 19- tej minut czterdzieści Wiktor Dominik powstał z fotela balkonowego, zeszedł na niższą kondygnację domu, czyli do piwnicy, wziął koszyk na truskawki i poszedł z nim do kępy rabarbaru, po drodze ze stolika ogrodowego zabierając nóż. Po dojściu na miejscu trawnikiem i obok pomidorów rosnących sobie w donicach, i umieszczonych w byłej piaskownicy Zosi przyklęknął i zaczął wycinać pędy rabarbaru, a potem obcinał im rozłożyste liście, które spadały na trawnik bez żalu pewnie dla swoistego kata. O czym wtedy myślał? Nic szczególnego. Że cykl dwutygodniowy wzrostu rabarbaru się utrzymuje i, że po takim okresie regularnie komponują tradycyjną smakowitość, jaką jest ciasto drożdżowe. Że jutro będą goście i przyjemnie będzie widzieć ich zadowolenie i szczęście na twarzach, kiedy będą pałaszowali kolejne jego kawałki.

Przed jedenastą przed południem poszedł w dół wsi na wschód do sklepu. Po drodze zachwycił się ogrodami kwietnymi sąsiadów i nurtem potoku, którym płynęły płatki jaśminu opadające gęsto z krzewu pochylonego nad szybkim przejrzystym nurtem i pięknem turkusowej i błyszczącoskrzydłej ważki filuternie fruwającej sobie nad wodą, od jaśminu pod most na ulicy, której szeryfem, sołtysem, dobrym duchem był stary dobry pies Pimpek. Potem doszedł do centralnej wiejskiej ulicy i przeszedł na jej drugą stronę, tę z chodnikiem. Nią szedł dalej, żeby zaraz zachwycić się pierwszymi kwiatami malw, które bardzo gęsto rosły między ulicą, a jednym z ogrodów przydomowych. Taką powinna być Polska wieś - pomyślał. Opłotki bez malw i innych kwiatów? To nie ma mocy, wiejskość traci sens, pierwotną zasadniczą swoją mądrość. Dlatego tak się cieszył tym widokiem, a duch jego rósł. W sklepie kupił słodko-kwaśne jabłka, które będą jemu i żonie ukochanej potrzebne do skomponowania wieczorem drożdżowca, czyli czegoś sprawiającego, że nawet bez granic Polska Polską i Polak Polakiem. A piwa wziął czeskie, bo o ile drożdżowiec musi być słodki, to piwo gorzkie, a gorzkimi są już tylko tutaj piwa(o ironio) czeskie i niemieckie. Wracając jeszcze raz cieszył oczy i duszę florą ogrodów i naturą potoku, już porządkował wszystko w głowie - co do wiersza, a co do prozy, może haiku też?

Skończył obcinać z liści pędy rabarbaru i poszedł do rabaty warzywnej, gdzie pochylił się nad truskawkami i poziomkami. Pierwsze rosły poziomki i zaczął je dokładnie przeglądać, zrywając małe czerwone owoce do koszyka na truskawki. Był bardzo zadowolony, bo dzisiejszego dnia plonowały bardzo obficie i były w idealnej jędrności i słodkości, która przełoży się na specyficzną nutę w smaku drożdżowca. Potem spokojnie i dokładnie buszował w gęstych krzaczkach truskawek. Czwartorocznych już truskawek, a więc plantacja po skończeniu plonowania zostanie zlikwidowana i oboje dokonają nowych nasadzeń po drugiej stronie rabaty, czyli na zachodzie. A o czym myślał w czasie tych sumiennych prac Wiktor Dominik? Że babcia Wiktoria miała rację.Była prawdziwą góralką. Mądrą obserwatorką życia ludzi i natury. Dlatego widząc dzisiaj chmury, błyski i słysząc grzmoty od Wieprza i Cięciny, to wiedział już, że nici z burzy, a zatem z deszczu. Trzeba mieć nadzieję, że chmury pójdą sobie za Grojec, zrobią koło nad jeziorem, przełęczą zajdą do Szczyrku i dopiero stamtąd powrócą wielką sinością, brzemienną w litry wody i obowiązkowo defilując nad Matyską, dojdą nad wieś i łuleje jak Pon Bucek psykozoł.

Z koszyczkiem wypełnionym pędami rabarbaru, owocami truskawek i poziomek wrócił z powrotem do piwnicy, gdzie na chwilę odłożył koszyczek na stolik ogrodowy, po czym z półek wziął słoik dżemu węgierkowego i dżemu z czarnej porzeczki. Koszyk wziął w prawą dłoń, słoiczki dżemu w lewą i poszedł po schodach do kuchni.

Potem ostatecznie wybrali dżem truskawkowy, a ten ci powstał w sierpniu i wrześniu ubiegłego roku albowiem zaprawdę powiadam wam bracia czytelnicy i siostry czytelniczki, choć przecież tys twórcy i twórczynie, że drzewo węgierki w zeszłym roku plon wydało obfity, więc Anna i Wiktor Dominik bardzo ich pojedli i jeszcze nasmażyli dżemu, który jest jednym z najsmaczniejszych polskich dżemów. Kiedy jeszcze wrócili z wywczasu od mórz południowych, to jeszcze sycili się ich niesamowitym smakiem, tą niepowtarzalną w żadnym innym owocu barwę miąższu podziwiali, tym zapachem jego nozdrza swoje aromatyzowali i duszę uskrzydlali, ale nie odbiło im, więc twardo jak każdego dnia stąpali po ziemi, bo ktoś ten świat musi trzymać w ryzach i uśmiechu oraz pracowitości, uczynności, ironii i wesołym sarkazmie.

Z koszyczkiem poszedł na balkon, a gdy wszedł wcześniej do kuchni, to Ania komponowała już ciasto drożdżowe. Jajko, mleko, drożdże - zawsze składniki dodawała i mieszała gniotąc intuicyjnie, i zawsze ciast było wyśmienite, choć za każdym razem doskonałość jego była inna, jakby jej geniusz kulinarny nie lubił się powtarzać. A on powziął ponownie noż w swoje dłonie, umyte już i obierał rabarbar ze skóry i obcinał szypułki truskawki. Ania namiętnie gniotła ciasto, ale widać było, że jakby pieściła. Była w jej ruchach miłość, namiętność, wiara i wolność oraz polot szczęścia, które sobą we dwoje tworzyli. Jeszcze sobie opowiadali, jak to baby potrzebują chłopa, jak to w życiu się tak układa, że każdy ma swojego Andrzeja, jeszcze przypominali sobie, że jedno kocha drugie, jeszcze się całowali.

Potem on jeszcze obierał jabłka i wykrawał z nich środki, wcześniej dzieląc obrane jabłka na czworo, a ona wyściełała brytfannę folią aluminiową.Kiedy skończył przyniósł owoc swojej pracy i połączył z owocem jej sztuki kulinarnej. Ania wyłożyła ciasto na formę i on zaczął rozmieszczać poziomki na cieście, a wcześniej jeszcze pociął rabarbar na drobne kawałki, no dwu centymetrowe powiedzmy. W jej dłoniach teraz poczęła się komponować kruszonka, a więc masło, cukier i mąka.Jeszcze pocięli jabłka, truskawki w połówki, a potem Ania rozprowadziła dżem na cieście.Teraz rozkładali na nim kawałki jabłek, truskawek i rabarbaru. Kruszonka zwieńczyła całość tego piękna. Piec był już rozgrzany, potem godzina, czasem trochę więcej i jest!!!

Lubię takie opowiadania.Proste, radosne, chwalące rodzinność, udowadniające, że jeszcze są ludzie chcący być szczęśliwymi i odnajdujący to szczęście w sobie - kobiecie i mężczyźnie, którzy tworzą, akurat tutaj małżeństwo, nie oglądający się na przeszłość, nie rozdrapujący wcześniejszych szarpanych ran, dostrzegających możliwości szczęścia w codzienności i radośnie tą szczęśliwą codzienność celebrujący. To są rzeczy małe, a tworzący wielki los, co pięknym, mądrym, dobrym życiem. Wiem, wielu mnie wyśmieje, nazwie troglodytą, ciemnogrodem, wiele z was się oburzy na taką kobiecość jaką ja przedstawiłem - bez nowoczesności: życia klubowego, bez makijażystki, peddigirzystki, fryzjerki, piątkowej rumby, czwartkowej zumby, sobotnich babskich plotek, środowej obmowy szefostwa po pracy, poniedziałkowego pijaństwa u Zuzi, niedzielnego czytania "Wysokich Obcasów". Wystarczy, a teraz może się ktoś wypowie? Zapraszam.