- Mamo, dlaczego ciągle trzymasz te niepotrzebne rzeczy w tym ładnym kuferku na strychu? - spytała mnie 8-letnia córeczka. Przez moment nie wiedziałam, jakie to są te niepotrzebne rzeczy wg Alicji. Gdy położyłam ją spać, wybrałam się na dawno nieodwiedzany strych w ich poszukiwaniu. Otworzyłam kufer, który był w moim domu od zawsze- przechodził z pokolenia na pokolenie, z ojca na syna, z matki na córkę. Znajdowały się w nim wyblakłe ze starości kartki papieru, kamyk w kształcie półksiężyca, bilet, wysuszone płatki róż... Przez ten moment, tą jedną chwilę wróciłam do czasów swojej młodości:
- kiedy to na tej kartce papieru pisałam list miłosny do swojego męża,
- kiedy zapragnęłam dotknąć księżyca, a mój ukochany podarował mi ten kamyk,
- kiedy wyjeżdżaliśmy po raz pierwszy z Polski w naszą podróż poślubną,
- kiedy dostałam bukiet pięknych róż, tak po prostu, bez okazji, za to, że jesteśmy razem, że nasze uczucia trwały i nadal trwają mimo problemów, rozterek z jakimi się zmierzaliśmy i ciągle zmierzamy.
Dla mojej córki są to tylko niepotrzebne szpargały, które zajmują miejsce w kuferku. Dla mnie jest to milion wspomnień, mój świat, który mogę trzymać w dłoni.