piątek

- ... a wtedy Bóg gorzko zapłakał.
- Lepiej brzmiałby dzień siódmy w wersji dnia piątego: "W tym dniu Tomasz płakał i błogosławił dzień piąty i uczynił ten dzień - smutnym."
- Niezłe, niezłe.
Lidia weszła na balkon i pocałowała go czule w usta.
- Nie możesz spać?
Nie mógł. Pół nocy przesiedział na balkonie paląc papierosy, patrząc w gwiazdy i myśląc. Dziękował Bogu za Lidię. To dzięki niej przesiedział na balkonie tylko drugą połowę nocy, pierwszej bowiem kochali się namiętnie w jego dużym łóżku.
- Która godzina? - spytał.
- Kwadrans po piątej. Mamy sobotę. Dzień dobry.
- Sobót też nie cierpię! - krzyknął do Lidii, która poszła się odświeżyć.
Piątek. Piąty dzień tygodnia. Był to dziwny dzień, bo sam nie wiedział, czy go lubi czy nie. Z jednej strony był to początek weekendu, odpoczynku. Z drugiej strony był to sentymentalny dzień. To właśnie w piątek był najbardziej smutny. To właśnie w piątek pisał swoje książki, przepełnione żalem i tęsknotą. Smutek był źródłem jego weny twórczej.
Dlaczego piątek? Dlatego, że ten dzień przypomina mu o kobiecie, którą bardzo kiedyś kochał. Wręcz szalał za nią. Pewnego dnia pokłócili się, lecz właśnie w piątek przeprowadzili rozmowę, podczas której wszystko sobie wyjaśnili i pogodzili się. Można rzec, że takich dni i rozmów było wiele. Ale to właśnie tą rozmowę zapamiętał. A piątek nie byłby taki smutnym dniem, gdyby się nie rozstali. Tomasz był sentymentalny. Raz bardzo mu się to podobało i był zadowolony ze swojej cechy, innym razem jednak przeklinał ją. Bądź co bądź, niektóre wspomnienia bolą. O nich też myślał. Nawet chciał. Podejrzewał u siebie masochizm emocjonalny, ale bał się udowodnić sobie, że jest masochistą. Nie wiedział, czy ta choroba jest uleczalna.
Wyciągnął z paczki ostatniego papierosa i zapalił. Poranek był chłodny. Zmarzły mu stopy. Patrzył, jak wszystko powoli budzi się do życia. Wsłuchiwał się w śpiew ptaków. Czuł zapach porannnej rosy, przeplatający się z zapachem kawy. Głęboko odetchnął. Patrzył obojętnym wzrokiem na wschodzące słońce. Żałował. Tak wielu rzeczy żałował.
- Masz.
Lidia podała mu kubek z kawą.
- Dzięki.
- O czym tak myślisz?
- O przeszłości.
- Warto?
- Sam nie wiem.
Przytulił ją do siebie i zaczął całować po brzuchu.