Śmierć jest desperacją…

…desperackim “ratunkiem” przed życiem.

Ilekroć do niej prowadziłam, czułam, jak tracę rozsądniejszą część siebie. Śmierć była rozwiązaniem ostatecznym, ale i takim, które rozwiązywało problem gdy dobrego rozwiązania nie było. D e s p e r a c j a… Coś, co powodowało, że w sytuacji kryzysowej człowiek potrafił błagać o litość, chociaż tego nie chciał. Widziałam to wiele razy. A świat widział wiele moich zbrodni, spowodowanych desperackim szukaniem wyjścia z sytuacji.

Zastanawialiście się kiedyś, jak to jest mieć na dłoniach krew tylu winnych i niewinnych ludzi?

Niektórych morderców to bawi, cieszy, podnieca. Są też tacy, którzy stali się katami bez wcześniejszego zapytania ich o zgodę. Zostali do tego zmuszeni przez wzgląd na więzy rodzinne lub nie mieli, nie widzieli innej drogi dla siebie. Jedni traktowali to jako zadośćuczynienie, inni jako przekleństwo, a jeszcze inni odrywali się dzięki temu od uczuć, które podobnież wyniszczały i likwidowały możliwość racjonalnego myślenia. Jednakowoż nie podlegało dyskusji, że każdy z nich miewał sumienie, słyszał jego głos i widział za każdym razem każdą ofiarę, którą zabił.

Jak było ze mną? Nie do końca sama wiedziałam. Jednego dnia czułam ogromną chęć zabicia kogoś, odebrania mu duszy i zamknięcia ją w słoiku. Zaś innego dnia byłam wstanie darować komuś życie, a nawet żyć, jak normalny człowiek. Bez piętna morderczyni na karku.

Prawda jest jednak taka, że bez względu na wszystko, każdy z nas jest w pewnym stopniu mordercą. Ja zabijam w sobie codziennie miłość, odbierając innym nadzieje. A Ty, czyim jesteś mordercą?