Oto prawdziwe szczęście! Nie mieć innych pragnień poza pracą, harować jak wół z dala od ludzi! Nie potrzebować ich, a mimo to kochać!

[...] kiedyś przechodziłem przez wioskę. Jakiś dziewięćdziesięcioletni dziadziunio sadził drzewo migdałowe. „Hej, dziadku! - wołam. - Sadzisz drzewo migdałowe?”. A on, zgarbiony, odwrócił się i powiedział: „Tak, mój synu, ja postępuję tak, jakbym nigdy nie miał umrzeć!”. „A ja - odparłem - postępuję tak, jakbym miał umrzeć w każdej chwili”. Kto z nas dwóch ma rację, [...]?

Na szczyt mogą prowadzić dwie równie strome i ryzykowne ścieżki. Działać tak, jakby śmierć nie istniała, i działać, myśląc w każdej chwili o śmierci, to chyba to samo [...].

— Wydaje mi się, że twój mózg jest rzadki jak ciasto na naleśniki. Ile ty masz lat?
— Trzydzieści pięć.
— No, w takim razie nigdy nie zgęstnieje [...].

Nie spoufalaj się z ludźmi, nie mów im, że wszyscy jesteśmy równi i mamy te same prawa, bo doczekasz się, że podepcą twoje prawa, obrabują cię z chleba i każą ci zdychać z głodu.

Zostaw ludzi w spokoju, szefie, nie staraj się otwierać im oczu. Gdybyś im otworzył - cóż by zobaczyli? Własną nędzę! Niech więc mają oczy zamknięte... I niech dalej śnią!

Nawet największy z proroków nie mógł zaofiarować ludziom nic więcej niż hasło, im mniej konkretne - tym większy prorok.

Rzadko szczęście odczuwamy wtedy, kiedy jest naszym udziałem. Dopiero gdy przeminie, spoglądamy wstecz i nagle pojmujemy - niekiedy ze zdumieniem - jak bardzo byliśmy szczęśliwi.

Niech mi nikt nie mówi, że z wiekiem człowiek staje się łagodniejszy. Niech nie gadają, że kiedy starzec zobaczy śmierć, nadstawia się i woła: „Utnij mi głowę, abym mógł znaleźć się w niebie!”. Ja, im dłużej żyję, tym bardziej jestem zbuntowany.

Ty jesteś [...] jak koguty, które wskakują na kury, raz dwa robią swoje, potem nadymają się, wskakują na kupę gnoju i pieją. Nie obchodzą ich kury, lecz własne grzebienie. Cóż ty możesz wiedzieć o miłości? Niech je licho porwie!

Serce mi się rozdarło na dwie połowy, ale szybko się zrosło. Widziałeś pewnie żagle pełne czerownych, żółtych i czarnych łat, zszyte grubymi nićmi, żagle, których nie rozerwie nawet najsilniejszy sztorm. Takie jest moje serce. Pełne dziur i pełne łat. Niezwyciężone.

[...] kobieta to zupełnie co innego, zupełnie co innego! Nie jest człowiekiem. [...] Kobieta jest czymś niepojętym.

Moje radości [...] są wielkie, właśnie dlatego, że zwyczajne.

Cóż znaczy [...] ojczyzna i obowiązek? [...] nie znaczą nic, ale w imię tego nic chętnie oddamy życie!