Nie miej mu za złe że wzbił się nad miastem , rozwijając skrzydła swojej nadziej , niesiony głosem serca i przepełniony wspomnieniami .
Pozwól mu zniknąć miedzy obłokami , pozwolić oddalić , stracić z oczu i nigdy nie wrócić .
Nie dodawaj mu zmartwień , nie rozdrapuj starych ran choćby spojrzeniem .
Zapomnij już o tym że jego serce wciąż tyka , bębni w rytm twojego serca , że głosem koisz jego zmartwienia stres .

Jeśli tego nie zrobisz to skończysz jego lot nad miastem , upadnie jak Ikar poniesiony na wodzy wyobraźni .
Nadzieja zgaśnie i podetniesz mu skrzydła które go unoszą , zagubi się w locie gdy zagłuszysz głos jego serca i jednym spojrzeniem dodasz mu wspomnień , a on nie uniesie tego ciężaru . Upadnie ...
Jeśli go zatrzymasz on nigdy nie zniknie zostanie , będzie zawsze wracać i jego obraz przed oczami.
Gdy nie zapomnisz tykania jego serca znów wsłuchasz się jego dźwięk , usłyszysz swoje imię , a twój głos jak wokal będzie koił jego dusze w tle z podkładem werbli jego uderzeń serducha .

Daj mu odlecieć , niech nigdy się nie dowie co czujesz niech stanie się nie istotne dla niego , fakt że cię Kocha ...

Ona mówili ze zwykła dziewczyna , poprawna , uporządkowana z dobrego domu , osamotniona w swojej pięknej rezydencji. Brakowało jej przyjaciół , była przybita gdyż była bardzo uczuciowa .

Natomiast On bardzo sie różnił od niej , niepoukładany , szukał ciągle swojego miejsca , choć miał dużo przyjaciół i tak zamykał się w sobie i na kartce ołówkiem odtwarzał to co siedzi mu na duszy.
Spotkali się on uzbierał kilka drobnych chciał po prostu kupić choćby jedno schłodzone piwo , Ona wracała z torbami pełną zakupów i zastanawiała się co za to jeszcze kupić .
Zaczęli rozmawiać on zaprosił ją do kina mimo ze kasę na bilety pożyczył od znajomego by oddać matce .Ona nic nie wiedząc wybrała się z [...]

Dzień z pozoru taki sam jak każdy inny,
sądząc po wędrówce słońca dzień taki niewinny,
bo nikt z nas nie przewidział ze będę tak naiwny
nie przewidziałem ze bez ciebie stanę się pasywny.

Bo nie przewidziała tego nawet wyrocznia delficka
że uwiedzie mnie ta nimfa której uroda jest epicka,
nie wiedziała ze już nie jestem konformista,
bo gdy patrzyłem tobie w oczy , moje serce to pianista.

I choć teraz nie przygrywa nam akompaniament,
bo nawet gdy dzwonie niedostępny abonament,
I choć dziś jak co dzień się mijamy,
już nigdy się nie pokochamy.

Lecz siedzisz w moich myślach jak Tristanowi Izolda
i nie wyprę się co czuje choć do skroni przystawiona kolba.
i chciałbym zabrać cię na lazurowe wybrzeże
lecz strzeliła kolba w tle słowa : żegnaj młody Werterze.