Kiedy patrzę na definicję „egzaltacji” na stronie wiktionary.org, czytam, co następuje: „Przesadne demonstrowanie uczuć, niewspółmierne do ich siły, nieadekwatne do poziomu emocjonalnego sytuacji oraz nadmierne lub pełne zaangażowania i zachwytu wyrażanie myśli”. Ktokolwiek stworzył to słowo, ktokolwiek go potem używał, działał w oparciu o następujące założenia: 1. istnieje pewna zewnętrzna miara dotycząca tego, w jakim stopniu należy demonstrować uczucia; ktoś może mi powiedzieć, że demonstruję swoje [...]

Niestety, mając wybór pomiędzy tym co dla nas dobre, a tym, co potwierdza nasze wewnętrzne przekonania, często wybierzemy to drugie – to, co znane. Różne kierunki psychologiczne mówią o tym na różne sposoby – psychologia kognitywna, badająca mechanizmy działania naszego umysłu, mówi na przykład, że najsilniejszą wewnętrzną motywacją urządzenia, jakim jest nasz umysł, jest zgadzanie się z samym sobą. Nie poszukiwanie prawdy, nie dogłębna analiza, ale potwierdzanie tego, co już wiemy. To ekonomiczny mechanizm, [...]

Czuła Przewodniczka prowadzi nas do tych miejsc, które zepchnęłyśmy aż do podziemi. Mówi: „Teraz możesz tu przyjść. Popatrz- tu masz smutek, poczuj go. Tu masz lęk, dotknij go. To też jesteś ty”

Przekonania kluczowe mówią ci o tym, jak zbudowany jest świat i jakie jest twoje w nim miejsce - kim jesteś, jaka jesteś. Przekonania pośredniczące podpowiadają ci, jak w owym świecie funkcjonować. Jeśli opiekunowie odsuwają się od ciebie, kiedy płaczesz, możesz wykształcić w sobie kluczowe przekonanie: „Jestem niewystarczająca”. I, bardziej operacyjne przekonanie pośredniczące: „Jeśli będę wyrażać smutek, spotka mnie odrzucenie”. a potem już wszystko toczy się zgodnie z tym schematem: uczysz się łykać łzy, chować swoim smutek tak głęboko, że sama nawet nie wiesz, że go odczuwasz.

To, co zostało w nas oddzielone, z czym straciłyśmy łączność, nie znika. Najpierw ulega zamrożeniu, stężała grudka energii. Potem powszednieje, zmienia się w nawyk wzmacniany przez komunikaty, które słyszymy w domu i poza nim. Niewypłakane smutki, zastygłe lęki, niewykrzyczana złość – tężeją w nas.

Jeżeli opiekun raz zbliża się, raz oddala, dziecko sprawdza, kiedy jest „tak”, a kiedy „nie” i poświęca ten swój kawałek, który trafia na „nie”, żeby słyszeć „tak” .

To „tak” oznacza – „możesz tu być, na tym świecie, jest dla ciebie miejsce. Jesteś mile widziana, widziany w moich ramionach, czyli na świecie”.

„Jaka matka porzuca swoje dzieci?” - tak zapewne każda z nas zapyta. Ale Czuła Przewodniczka milczy. Wie, że życie jest skomplikowane, pogmatwane i – koniec końców – wszyscy chcemy miłości. Nie wszyscy potrafimy ją dać i- co bywa jeszcze trudniejsze – wziąć.

Twoi rodzice nieśli swój los. Nie wiesz, ile mieli w plecaku. Czy to umniejszało twój ból, twoje cierpienie, kiedy byłaś za mała, żeby zadbać o siebie? Nie. Ból jest bólem.

Nie umiem i nie chcę rozstrzygać kwestii odpowiedzialności moralnej rodziców, którzy nie byli „wystarczająco dobrzy”. Nikt nie wie, co dźwigali, ile stoczyli bitew, na ile to, że ich córki i synowie wyrośli na ludzi poranionych, było ich wyborem, a na ile - wynikiem ich własnych skrzepów bólu i ich własnych ran.

To, co w nas trudne i niedoskonałe, nie pojawiło się z naszej woli. To wynik splotu zdarzeń, które nas kształtowały od wczesnego dzieciństwa. Kiedyś, dawno, dawno temu pojawił się lęk przed utratą ciepła, bezpieczeństwa i miłości. Mała ty i mała ja, małe my- wyobraziłyśmy sobie, że musimy coś zrobić, by na tę miłość zasłużyć. Że to, jakie jesteśmy w rzeczywistości, nie wystarcza. Musimy inaczej się zachowywać, inaczej mówić, inaczej wyglądać, inaczej wyrażać emocje. Okrajamy więc swój prawdziwy obraz, odcinamy to, co wydaje się niewłaściwe. „Grzeczna dziewczynka tak nie postępuje” – ciach, odcinamy złość i naturalną chęć buntu, torując drogę Potulnej. „Musisz się bardziej postarać, jesteś taka leniwa i brzydka” – ciach, wycinamy samoakceptację, by Królowa Śniegu mogła rozsiąść się na tronie. „Twoje potrzeby są nieważne” – ciach, na ten dźwięk pochyla głowę Męczennica.

Świat częściej słucha perrorystów niż mądrych milczków nie dlatego, że chce albo że na tym zyskuje, ale z tego prostego powodu, że oni ciągle nadają. Niestety, ten sam zły zwyczaj przenosimy poza panele dyskusyjne i firmowe spotkania – zapełniamy naszą codzienność tym, co głośne, a nie tym, co niesie wartość. Nie mówię, że wszyscy, nie mówię, że zawsze – ale jednak gdyby porównać, Ile czasu spędzamy, czytając dobre książki, z tym, ile wchodzimy na głupie portale, ile czasu spędzamy na medytacji czy [...]

„Nasze desperackie pragnienie, żeby być kimś innym, czyni nas bezdomnymi” – napisał John Frederickson w książce „Kłamstwa, w których żyjemy”.

Czego chce? Tego, co wszystkie inne postacie u swojego zarania: miłości. Pamiętam scenę z jakiejś komedii, która bardzo mnie rozbawiła – syn gra w piłkę na boisku, a tata, totalnie rozemocjonowany, kibicuje mu, rycząc: „Dawaj synu, dawaj! Strzelaj! No strzelaj! Pamiętaj, moja miłość jest warunkowa!”. Ten sam przekaz, w zgoła innym gatunku filmowym, dostała Męczennica - bo gdyby było inaczej, mogłaby po prostu dawać to, co chce dawać, nie dawać tego, czego nie chce, i o tym wszystkim mówić wprost. Tymczasem okazało się, że żeby być widzianą, trzeba być usłużną i równocześnie wyraźnie nieszczęśliwą, bo inaczej nikt na ciebie nie zwróci uwagi.

Jeśli dajesz więcej, niż masz, skończy się tym, że kogoś zadłużysz. Dziecko, twój słodki „bąbelek”, zostanie twoim dłużnikiem I ani się obejrzysz, a będziesz na nie wściekła. A kiedy dziecko zacznie się oddalać (czego należy mu życzyć), poczujesz się „porzucona” i „rozczarowana” decyzjami swojego pełnoletniego „skarbeczka”. I w miejsce tego, co nazwałaś „matczyną miłością”, pojawi się poczucie krzywdy- to właśnie ono stanie się twoją walutą; tak będziesz się teraz rozliczać. Czy nie znasz takich kobiet? Kobiet, które czują, że muszą nieustannie demonstrować swoje nieszczęścia, żeby zyskać choć trochę uwagi?

Męczennica, poświęcając się, daje z siebie wszystko – wszystko, co ma, i jeszcze trochę, ponieważ częścią tej postaci jest praca ponad siły. Równocześnie zagłuszany na co dzień głos duszy ( który, jestem przekonana, rozbrzmiewa w każdej z nas każdego dnia) podpowiada coraz wyraźniej: „Marnujesz swoje życie”. Żeby tego głosu nie słyszeć, trzeba szykować coraz więcej marynowanych grzybków, coraz mocniej szorować podłogi, coraz sprytniej domagać się, żeby ktoś zjadł, chociaż naprawdę nie ma ochoty. [...]

Wśród synonimów słowa „męczennica” znajduję w słowniku passiflorę, marakuję. W rzeczy samej, przecież męczennica to także termin z botaniki, roślina o licznych odmianach, hodowana dla słodkich owoców. Hiszpańskim misjonarzom, którzy znaleźli ją w Ameryce Południowej, jej kwiat przypominał koronę cierniową, a w pokroju dostrzegli także symbol pięciu Chrystusowych ran i zadających ból batów. Krew, pot i łzy, codzienność męczennicy. Mało kto wie, że niektóre gatunki passiflory zawierają wysokie stężenie glikozydów cyjanogennych – naturalnej trucizny, która w niewielkich dawkach koi, ale w większych – może zabić.