Kiedy psychoterapia idzie dobrze, pacjenci stwierdzają, że w większym stopniu akceptują nie tylko swoje skomplikowane życie wewnętrzne i swoje „prawdziwe” Ja, ale także złożoność i wady innych osób. Widzą swoich przyjaciół, krewnych i znajomych w kontekście ich położenia i dotychczasowych doświadczeń oraz nie traktują rozczarowań tak osobiście. Ponieważ wybaczają sobie rzeczy, które teraz rozumieją i mogą kontrolować, wybaczają także innym to, czego nie rozumieją i na co nie mają wpływu. Wyznawszy najmroczniejsze tajemnice terapeucie, który mimo to nie doznał wstrząsu, zaczynają się mniej obawiać intymności, odsłonięcia przed inną osobą. Zbadawszy swoje wrogie i agresywne impulsy, zaczynają się mniej obawiać, że w jakiś sposób skrzywdzą tych, na których im zależy. Wchłonąwszy współczucie terapeuty wobec nich, rozszerzają je na innych.

Patogenne przekonania wyznawane przez ludzi i ich indywidualne sposoby podtrzymywania poczucia własnej wartości, stoją często w zdecydowanej sprzeczności z ich szansami na autentyczną przyjemność i zadowolenie. Pogodzenie się z tym, co nie jest możliwe, przygotowuje nam grunt pod radość z tego, co jest.

W psychoterapii wymagana jest współpraca, ale od nikogo nie wymaga się, by udawał, że ta współpraca mu się podoba. Działania i uczucia to dwie odrębne sprawy: w przeciwieństwie do działań, żadne uczucie nie jest nie do przyjęcia.

Czas jest cenny; to jedyny nieodnawialny zasób, jaki posiadamy. Terapeuci psychodynamiczni zazwyczaj mają swoje sposoby na podkreślanie wartości czasu, jakim dysponują, oraz na wyrabianie w pacjentach odpowiedzialności za ich podejście do czasu. Poszanowanie jego ograniczoności jest spójne z typowym dla psychoanalizy kierowaniem uwagi na inne bolesne prawdy, takie jak śmiertelność, wszechobecność konfliktów, ograniczenia osobistej siły czy nieosiąganie perfekcji.

Jeśli dorastam w stabilnej, nieznającej pisma grupie złączonej więzami pokrewieństwa, jak to się działo z większością ludzi w dziejach, kwestia tego, kim jestem, nie stanowi problemu. Moja rola w społeczeństwie jest jasna. Nie będę się musiała martwić o sens mojego istnienia ani o to, czy z szerszej perspektywy cokolwiek znaczę. Jeśli natomiast dorastam w ogromnym kraju, w którym nie mam osobistego kontaktu z osobami obdarzonymi najwyższą władzą i autorytetem, w którym nieznani mi ludzie, za pomocą bezosobowych środków komunikacji, wysyłają do mnie sprzeczne komunikaty na temat tego, jak powinnam myśleć, jak powinnam się ubierać, co powinnam jeść, kogo powinnam podziwiać i co powinnam robić w życiu - to odkrycie tego, kim jestem i jaka jest moja rola w całym tym zamieszaniu, staje się zadaniem o decydującym znaczeniu.

Postępowanie zgodnie z dewizą: „Rób to, co ci sprawia przyjemność” nie jest na dłuższą metę zbyt skuteczną receptą na satysfakcjonujące życie. Wielu ludzi w naszej kulturze, zajętych ubieganiem się o szczęście jest przekonanych, że jeśli tylko zostaną spełnione ich pragnienia, to będą mieć dobre samopoczucie. W istocie zaś jednym z najważniejszych ustaleń badań psychoanalitycznych jest to, że nasze pragnienia są zarówno bezgraniczne jak i pełne konfliktów. Wynika z tego, że drogą do odczuwania satysfakcji z życia nie jest akumulacja dóbr, doświadczeń lub sławy, ponieważ nigdy nie będziemy mieć „dosyć”, ale odkrycie, jak cieszyć się z tego, co mamy.

Im bardziej jest się uczciwym wobec siebie, tym większą ma się szansę na satysfakcjonujące i udane życie.