Umarło wczoraj we mnie pragnienie bycia cząstką Ciebie. Od dziś nie chcę byś był tam gdzie ja, chce sama przyglądać się wystawom, cieszyć się blaskiem słońca w ciszy i przysiąść na swojej ławce w parku bez Ciebie. Pępowina którą się do Ciebie przytwierdziłam zaczęła mi ciążyć jak kula u nogi, dlatego od dziś dość. Wymazuje Ciebie z pamięci, zostają mi po Tobie martwe piksele, suche westchnienia... Przestałam wypatrywać Cie w zakamarkach dzikiego miasta, z pościeli sprałam wreszcie Twój zapach. Wywietrzyłam serce jak pokój, który przygotowuje się na przyjęcie nowych gości... Pozostaniesz już tylko wspomnieniem, ani dobrym, ani złym. Takim do którego się już nie wraca.