Uciekając głęboko w przeszłość wplątując się w mój osobisty czas przestrzenny ograniczam swój znak mentalny, wówczas wędrując w odrębnej przestrzeni chodząc po cieniach mojego błądzącego gdzieś daleko umysłu śmieję się z mojej nieszczęsnej rasy patrząc jej prosto w oczy , by móc odnaleźć w nich to co zatracone, to co kiedyś było ich światłem i nadzieją. Jedynie niezwykle zakazana myśl wędrująca tuż obok mojej twarzy zapewnia mi bycie tym kim powinienem być...czy myslisz, że gdyby istniał flet do malowania atmosfery mógłby pomóc w jakims stopniu złagodzić nasz ból tym złudnym widokiem obecnej chorej rzeczywistości tzw. piątej iluzji? Czy jest sens bycia strażnikiem więzienia własnych snów? A może po prostu jedynie ich zmarszczone tło zneutralizuje każdą chorą naszą fantazję a własne wygnanie duchowe znęcania się nad sobą bedące jej doskonałością odejdzie w niepamięć