Przywilej, który każdy otrzymał, aby był dowodem na równość wszystkich. Urodziliśmy się równi wolą, lecz nierówni potencjałem. Szanse nie są równe, lecz każdy jakieś ma na miarę siebie. Tchórzostwo pozwala na marnowanie tych ostatnich.
Jest więc to ten właśnie strach, o którym mówisz. Strach przed podjęciem próby bycia większym, gdyż ryzyko niepowodzenia wzrasta.

Myślę, że chyba jest, ale nawet nie o religię chodzi, a o szerzej pojęte ideały. Tak więc widać, że to musi być wybór. Albo żyjemy w strachu i obawie, nie robiąc nic z tym, co według nas musi być słuszne, a może wcale nie obchodzą nas sprawy wyższe, a przeżycie to jedyny cel. Jednak z takiego życia dla życia nic nie zapamietamy. I ta druga opcja, że to, co jest dla nas prawdą będziemy gonić póki nie zwątpimy lub nie umrzemy.

Masz chyba rację, ale pewnie też wielu nadałoby głębszego sensu ich marnym istnieniom. Umieraliby w poczuciu jedności z czymś ważnym, w co wierzą i co rozumieją, zamiast żyć i umrzeć bez wiary w nic.

Kiedyś ludzie, którzy uważali się za szlachetnych, uważali też, że lepiej umrzeć z honorem i z wiarą w to, co mieli za słuszne, niż haniebnie stchórzyć. Obecnie ludzie chyba albo stracili pewność w swoją szlachetność, albo są szlachetnymi tchórzami. Wybór między tchórzostwem, a odwagą jest nieunikniony i jest jednym z wielu aktów wolnej woli.