Ale czy aby na pewno? Ja nie potrafię poprosić kogoś o pomoc, zawsze dążę do celu sama. A do słabych osób się raczej nie zaliczam... No, ale zobaczymy w przyszłości jak to będzie

Ja nie jestem na nie, co do myśli. Miałam wątpliwości, gdyż inaczej patrzę na odwagę, słabość itd.. I mój pogląd zgrzytał z Twoimi słowami.
Dzięki za wyjaśnienie :)

OK. Z zasady nie włączam się w dyskusję na temat własnych myśli, gdyż uważam, że powinny się bronić same, a jesli się nie bronią, to znaczy, że albo są mało uniwersalne (wąskie grono je rozumie) albo po prostu kiepskie, bo miałem gorszy dzień.

To jest myśl, która jest pewnym moim odbiciem. Przez lata zdarzało mi się myśleć "umiesz liczyć - licz na siebie". Otwarcie się przed kimś, przyznanie do swojej słabości, do własnej porażki - także - wymaga odwagi. Nie odwagi bohaterskiej, lecz takiej względem samego siebie. "OK. Nie poradziłem sobie. Proszę, pomóż mi."
Człowiek który brnie dalej na oślep mówiąc "jestem silny" i gubiąc się coraz bardziej jest słaby, bo i tak wciąż ktoś musi mu pomagać, a na dodatek marnotrawi często energię.

Wiem, że jest to trochę pogmatwane, ale nie chciałbym brnąć publicznie zbyt daleko we własną psychoanalizę. :)

Dzięki za komentarz, bo lepsza myśl, która budzi wątpliwości, niż taka, która nie budzi żadnych emocji. :)

..czy aby napewno brak odwagi jest powodem nie proszenia o pomoc?
Szłabym bardziej w kierunku wstydu, własnej porażki, niż braku odwagi.
Słaby? Dlaczego uważasz, że ten człowiek jest słaby?