`..Nocą gdy zgasną światła i nie ma wokoło ludzkich oczu, siada na parapecie okna i płacze. Cichutko aby nikt nie usłyszał łzy suną powoli po jej policzku. Choć wszystki wokoło mówi że już go nie kocha, że zapomniala i jest teraz bardzo szczęśliwa. Nocami otwiera swe prawdziwe uczucia. Kocha nadal. Może jeszcze bardziej niż kiedyś. Tęskni. Myśli.

A łzy powoli spadające po jej gładkich policzkach uwalniają ją od jej własnych emocji..`