Silnie kojarzy się z motywem "Exegi monumentum" ale tak jakby mu zaprzecza... Zagmatwane...
:)

Będę ziemią, ale pomnik swój wzniosę, pracę w to włożę, czas poświęcę, duszę zgubię, ludzie mnie wykpią, pieniądz stracę, nic nie będę znaczył, a po śmierci mnie wyniosą, znać moje nazwisko ktoś jeszcze będzie.

gdzie te błędy ortograficzne cłopczyku?

sercach*

Nie tam, gdzie się nie zgadzałam, a tam, gdzie odczuwałam sprzeczne emocje - i na plus i na minus. Dlatego pozostawiałam je bez oceny..

A tutaj wydawało mi się, że nie trzeba nic dodawać..
- w tej krótkiej i bardzo trafnej myśli ująłeś esencję prawdziwego życia - tego "właściwego".

Życia, w którym o nieśmiertelności świadczy nie ilość przeżytych lat, a jego jakość.
Życia przepełnionego wyższymi wartościami (mam na myśli głównie miłość), w obronie których gotowi jesteśmy zakończyć żywot na tej ziemi. Bo wieczne jest tylko to, co w sercach naszych tkwi niewzruszone, pomimo przeszkód, potyczek i przegranych bojów..

Bo życie nasze jest kruche, a uczynić nieśmiertelnym można je tylko wtedy, gdy pozostawimy po nim "uśmiech" w serach innych żyjących..

Po co komu nieśmiertelność bez miłości?
Traktuję Twoją myśl, jak zasadę mówiącą o tym, że nieśmiertelność to przekleństwo,
nic więcej.
Chociażbym nie wiem, jak bardzo starała się myśleć inaczej.

Szkoda, że mogę dać tylko jeden plus.
Pozdrawiam.

a tutaj zapytam dlaczego?
jak to rozumiesz? - jeśli można

tam gdzie się niezgadzałaś uzasadniłaś

I tutaj zdecydowany duży plus.

czyżby nie?