Myślę, że to chodzi o to, aby stojąc na kładce na torowiskiem za każdym razem dać szansę nadziei i pójść dalej, bo po drugiej stronie kładki nad torowiskiem są zawsze schody w dół, zatem do chwil życia w szczęściu, w pięknie, w pięknie i błogim spokoju, w euforii miłości, tylko trzeba iść dalej, utulić w sobie tę prawdę, że nadzieja nigdy w nas nie umiera i nie odpuści póty nie zaprowadzi nas w ramiona , które zawsze gdzieś czekają otwarte, aby nas mocno przytulić do swojego serca i ciała.